ama ana karakterimiz julie vignon, geçmişinden kaçmaya çalıştıkça, geçmişi daha da güçlü olarak onu çekmeye başlar. en sonunda da geçmişiyle beraber yaşamayı kabullenir. böylece acıları da sona erer.
geçmişini hatırladıkça ekranda mavi renklerin belirmesi de ayrı bir ayrıntı.
ayrıca ana karakterimizin sinestezik olduğunu da düşünebiliriz ki, bende de sinestezi olduğundan az çok julie ile özdeşleştirebildim kendimi.
ayrıca film, armoniye de değiniyor.
julie, etrafındaki insanlarla arkadaş olmaya başladıkça film daha da iyiye gidiyor. acılarından yavaş yavaş sıyrılıyor ki zaten armoni de uyum demektir. nasıl ki müzikte birbiriyle uyumlu notalar duygularımızı etkiliyorsa, bizim de insanlarla olan uyumumuz duygularımızı etkiliyor.
aslında bu filmi bir japonla birlikte izleyip bir de onun görüşlerini almayı çok isterdim. çünkü hafiften
zen budizmi ve japon kültürüyle bağlantılı bu film.
--
spoiler --
