"aile bir mayın tarlasıdır, birey olabilmek için oradan sağ salim çıkabilmek gerekir." cümlesi geçer barış bıçakçı'nın veciz sözler kitabında. büyüdükçe, gördükçe, yaşadıkça daha da iyi anlıyorum bunu ne yazık ki. bir dönem size hayran olan insanların, hayatınızın başka bir evresine geçtiğinizde sizin kişiliğinize nasıl düşman kesildiğine ve benliğinizi nasıl kabullenemediğine şahit oluyorsunuz. bu çok üzücü mesela. eskiden sizi onlar için "özel" yapan şeyler, şimdi sizi "mantıksız ve deli" yapan bir çizgiye getirmiş gibi. oysa öyle değil. biliyorsunuz, farkındasınız ama sürekli aksine inandırmaya çalışıyorlar. hayatımı ikiye bölmekten ve diğer yarısına verebilecekleri zararı hesap edip, tüm hayatımı bu "iyi hesaplamalar" üzerinde dengeli bir şekilde yürütmek katlanılmaz bir hâl almaya başladı. yoruluyorum, aklım almıyor ama bir süre daha bu insanlarla "öyleymişim gibi" yaşamaya devam etmem gerekiyor.