bu sabah ağaça çıkıp inemeyen yavru bir kediyi ağaçtan indirdim. ben onu tutunca o da bana tutunduğu için elimde bir takım çizikler bıraktı şebek ama olsun. yere bırakınca peşime takılıp arabaya da binmek istedi ama o noktada yapacak bişi yoktu. kedi insanı sayılmam pek. ben arabayla uzaklaşırken koşa koşa gelen annesini de gördüm ki daha mutlu oldum. (umarım annesidir, benziyorlardı)
bu minik hadise güne kendimi daha iyi hissederek başlamamı sağladı. miyv miyv diye ağaçtan bana seslendiğin için teşekkürler yavru kedi.