Bu duygu da bir nevi aşk. Gelişmesi de, bitmesi de benzer. Bazen hayranlık duyduğum kimselerle tanışma şansını yakalamış olmak şanslı hissettiriyor, ancak bazen de ulaşmanın verdiği ve sıradanlığı hissetmemi (çünkü sonuçta hepimiz insanız) sağlayıp o büyüyü bozduğu için üzgün hissettiriyor.
tapınma ve -biraz daha yumuşatırsak- putlaştırma ile karıştırıldığı zaman ciddi problemlere neden olan duygu.
hayranlık duyulan şeyin çoğunlukla insan olarak görülmesi de büyük hata bence. görsel etkileyiciliği everest kadar görkemli olan bir çiçeğe de hayran olabilir insan. kanlı canlı bir insana hayran olunduğu zamanlarda ise, işin işine sabit kalamama da giriyor. çiçeğin değişim periyotları bellidir ama bir insan için bu değişimler ansızın ve gerçekten de apansız olabilir. sanırım hayran olunan insana karşı bakış açımızın skalasındaki ani değişikliklerin bizi çok fazla etkilemesinin nedeni bu.