çok göreceli. ana/baba/kardeş sevgisi olabileceği gibi, hiç gerçekten tanımadığınız ama hayran olduğunuz (bkz: atatürk) gibi müthiş ötesi insanlara da beslenebilecek bir duygu. pokemon gibi de düşünebilirsin aslında. sevgi evolved to gerçek sevgi!
çocukkenkiler mesela en masumları. libido yok, cinsellik yok, çiçek topluyosun karşıdaki ormanlık, çayırlıktan. götürüp veriyosun, yanağına bi öpücük kondurup kaçıp gidiyor oradan. senin kulaklar kıpkırmızı, o sana yetiyor. hey gidi.
ama bence totalde, uğruna fedakarlık (ölçüsü ne olursa olsun) yapmadığın hiç bir sevgi, gerçekten sevgi değildir.
ödün vermen lazım bi kere. kendinden, alışkanlıklarından, hatta bazen kurallarından. "ben taviz vermem, beni olduğu gibi kabul etsin sevecekse" diyenler var, ama bunun da bi sınırı var sevgili özgüveni tavan arkadaşım. tabi ki asla değişmeyecek huylar var, mizaç meselesi sonuçta. ama karşındakini rahatsız eden aşırı kontrolcülüğün varsa mesela, ya da ne bileyim durmadan hesabı ödemeye çalışıyorsan falan *, yapmamaya çalış amk. incilerin mi dökülür?
hadi mütevazi olmayalım biraz. ben mesela. gerçekten seversem, bu duyguyu yaşatabilecek aslan sütü seven delikanlı biri çıkarsa yani *, en uç noktayı söylüyorum bak, asla çocuk sahibi olamayacağını öğrensem mesela, üstüne 3 saniye düşünürsem şerefsizim. daha büyük saygıyla severim. neden? çünkü üremek değil amk sevgisi, aşkı. yüzünü görmek, sesini duymak, yanında hissetmek esas olan.
hatta sevginin gerçek sevgiye evrilebilmesi için, inşallah hepiniz bir fedakarlık yapmak zorunda kalırsınız da, o duyguya erişebilirsiniz.
amin.
pavlus'a göre; sabırlıdır, şefkatlidir, kıskanmaz, övünmez, böbürlenmez, kaba davranmaz, kendi çıkarını aramaz, kolay kolay öfkelenmez, kötülüğün hesabını tutmaz, haksızlığa sevinmez, her şey katlanır, her şeye inanır, her şeyi umut eder, her şeye dayanır, asla son bulmaz. iman, umut ve sevgiden en üstünü sevgidir.
daha fazlası 1. korintliler 13. bölüme bakılabilir.