1967'den beri müzik hayatında devam eden, türkiye'nin en eski ve taş gruplarından biridir moğollar. 45'likleriyle birlikte 30'dan fazla albümleri var. 1998'de çıkan 30. yıl albümü ve 2000'deki moğollar 1968-2000 albümü bu grubu daha önce tanıyamamış olanlar için "moğolar'a giriş" niteliğinde olabilir. "bir yerden başlamak gerek" derseniz, öneririm bu iki albümü.
canlı performanslarını görebilme olanağım olduğu için çok mutluyum, öncelikle bunu yazmam gerek. zeytinli rock festivali'nin 2008 yılında yapılanına gitmiştim. gerçi o yıl sahne alanlar da müthişti: o zamanlar yalnızca elektronik müziğini bildiğim (bkz: hayko cepkin), birkaç sene sonra adlarını duyduğumda "neden daha önce fark edemedim ben bunları" diye hayıflanacağım (bkz: buz), sıkı takipçisi olmasam da, bu ülkeden çıktıkları için göğsümü kabartan (bkz: pentagram), gene bir "daha önce isimlerini duymadım" hayıflanma nidasına sebep olan (bkz: catafalque), yerli punk deyince beynimde şimşekler çaktıran (bkz: kurban), iyi bir pop çizgisinde olan (bkz: nev), türkiye'ye 2008'e kadar birkaç kez gelebilmiş ve hiçbirinde karşısında zeytinli'deki gibi bir kitleyi bulamamış dev (bkz: tiamat) ve elbette moğollar.
moğollar ve pentagram arka arkaya çıkmıştı sahneye sanırım festivalin ikinci gününde. efsane dede (bkz: engin yörükoğlu)'nu ilk ve son kez davulun başında görmüştüm. ilk tepkim elbette ki "bu dedeyi nereden bulmuşlar?" olmuştu. o zamanlar akciğer kanserine yakalanmış mıydı, yakalanmamış mıydı; hatırlayamıyorum tam olarak. ama çoğunlukla tek eliyle çaldığını ve solo atmayı es geçmediğini net olarak hatırlıyorum. "bu adam çok büyük lan" demiştim yanımdaki arkadaşa. biraz araştırın internette, adamın ne kadar büyük bir dede olduğunu görün kendiniz.
cahit berkay da konserde uçmuştu iyice, onu da hatırlıyorum bak. yalnızca selvi boylum al yazmalım değil; madımak, ıssızlığın ortasında, çaya kaç şeker ve ağrı dağı efsanesi performansları müthişti.
zeytinli rock festivalleri dışında 50. yıl konserlerinde de canlı dinleme şerefine eriştiğim efsanelerin efsanesi rock grubu. herhangi bir müzik aletine cahit berkay'ın eli değmeyiversin, enstrüman yeri geliyor ağlıyor, yeri geliyor ağıt yakıyor. öyle de mükemmel bir sanatçı kendisi.
bir de hangi röportaj hatırlamıyorum ama bir anılarını dinlemiştim cahit abinin ağzından, barış manço ile beraber turnede oldukları bir zamanda minibüse yakıt alınacakmış. makbuza da "barış manço ve moğollar" yazılması istenmiş petrolden. makbuzu sonradan kontrol ettiklerinde ise barış manço'ya baba deme ihtiyacı hissetmiş cahit berkay, neden mi? petroldeki adam makbuza "barış manço ve oğulları" yazmış. *
şimdi bulamadım röportajı ama bulunca editleyip eklerim.
edit: röportaj değil konserden bir kareymiş ama buldum hikayeyi. burdan
