yönetmenliğini jonas akerlund'un yaptığı 2018 yapımı birleşik krallık - isveç ortak yapımı film.
mayhem ile başlayan norveç black metal dünyasını konu edinmekte.
euronymous'un mayhem'i kurmasıyla başlayan film, varg vikernes'in euronymous'u öldürmesiyle sona eriyor. haliyle euronymous biyografisi denemesi diyebiliriz.
bu adamların hikayesini satan rir media'dan izlemiş biri olarak olayları kanlı canlı olarak izlemek hoşuma gitti.
bence bohemian rhapsody'den daha güzel bir biyografi filmi. br'ı izleyememiştim ben. 30 dakika falan sabredebildim. ama dinime epey hakaret etseler de bu filmi kapatamadım. normalde anti-hristiyanlık barındıran şeyler çok hoşuma gitmez. ama işte satan rir media sayesinde olayları bildiğim için ilginç geldi film demek ki...
o değil de, bu culkin kardeşlerin tipi neden hep aynı? aralarında yaş farkı da var ama 3 tanesi yan yana dizilse hepsi birbirine karışır. hadi macaulay culkin epey dağıttı, tipi kaydı. ama kieran culkin ile rory culkin'i ayırt etmek zor. insan "lan bu kieran culkin olmasın?" diye tereddüte düşüyor.
sky ferreira için diyecek söz yok zaten... böyle bir güzellik olabilir mi?
ben bir hristiyan olarak beğendim şahsen filmi. muhtemelen dindaşlarıma anlatsam "neden öyle filmleri izliyorsun?" diye kızarlar bana ama beni diğer imanlılardan ayıran da bu sanırım. sanatsal işlere tolerans seviyem epey yüksek.
bu arada unutmadan yazayım. varg vikernes için oyuncu seçimi çok kötü. ben varg vikernes'i ilk gördüğümde adamı kız zannetmiştim. olm, adam miss norway olacak kadar güzeldi gençliğinde; bu tipsiz, şişko oğlanı nereden buldunuz? ama rory culkin, euronymous rolüne çok yakışmış. ona diyecek lafın yok.
bu arada filmin sonu %100 gerçek. varg, cidden euronymous'un kendisini işkenceyle öldüreceğini zannetmiş...
norveç'in en ünlü black metal gruplarından biri olan mayhem'in kurucularından olan, daha çok euronymous olarak bilinen, oystein aarseth'in (Øystein aarseth) hayatını odağa oturtarak norveç black metalini, 1992-1996 arasında gerçekleşen 60'a yakın kilise kundaklama olayını ve faillerini, söz konusu dönemde geçerliliği bulunmayan; ancak şimdilerde genelgeçer fikirlere dönüşebilecek kadar üzerine düşünülen "hristiyanlık sonrası iskandinav kültürünün öngörülemez yıkımı" konusunu ve özellikle black metal gibi kitlesi doğuşundan belli olan, dışa tamamen kapalı bir müzik türüne dahil olan müzisyenlerin dahi kişisel hırslar ve maddi beklentileri uç fikirleriyle birleştirdiklerinde ortaya çıkarabilecekleri kaotik durumları anlatan 2018 yapımı film. oyunculuklar açısından başarılı ama kurgusunun gerçek olaylara dayanmasını hiçe sayarak gerçekleri çarpıtması ve özellikle "her şey para uğruna yaşanmış" gibi ucuz çıkarımlara başvurması ile benden kolay kolay geçer not alamayacak bir film olarak görüyorum. hatta bir adım ileri giderek "çakma (bkz: until the light takes us)" bile diyebilirim.
filmin "gerçek ve yalanlara dayanmaktadır*" mottosu hem kendini sağlama alıyor hem de gerçeklikten koptuğu anların uydurma bile olsa izlenebileceğini garanti ediyor. bu yönü beni baştan rahatsız etti zaten. bütün diyalogların ingilizce olması ama filmin tamamının norveç ve isveç arasında geçmesi ise, "norveç tabii. bütün bunları bir kenara koyup sadece uydurmalara dayalı bir film olarak bakacak olursanız, black metali böyle tanıyacağınıza, hiç tanımayın daha iyi derim ben.
euronymous'un ergenliğinden başlayarak önce mayhem'in oluşumunu ilmek ilmek ören, ardından burzum-mayhem ortaklığının nelere gebe olabileceğine dair çıkarımları ortaya koyan, varg vikernes-euronymous arasındaki işbirliğinin sonuçlarının her iki taraf için de bambaşka anlamlara gebe olabileceğine dair güzel anekdotlar üreten ve hepsini oldukça saçma bir sonuca bağlayan bir film lords of chaos. belki çok kanlı ve gürültülü diye korkabilirsiniz ama filmin "r rated" olarak işaretlenmiş olması sizi ürkütmesin. midenizin bulanabileceği, kulaklarınızın kanayabileceği pek fazla sahne bulunmuyor filmde. lords of chaos'u o kadar oldu bittiye getirdiler ki, filmde kullanılan şarkılar arasında mayhem'inkilerin büyük kısmı yok, burzum'unkilerin hiçbiri yok, sikko sikko birçok grup var. dead can dance, carcass, bathory, sodom ve tormentor var; başka da bir şey yok. ya, lütfen, black metal anlatan bir filmde sigur ros neden çalsın ki?
kurgu özelinde, gerçekten sapmalar haricinde büyük falsoları bulunmuyor lords of chaos'un. özellikle euronymous'u canlandıran rory culkin filmin tek izlenme nedeni olabilir. role cuk oturmuş, son sahnelere doğru oyunculuğunun fena olmayan yönlerini gerçekçi olarak öne çıkartabilmiş ama hepsi bu. vikernes'i canlandıran emory cohen kendisine ne dendiyse onu yapmış belli ki ama role hiç oturmadığı gibi, yahudilerden nefret eden gerçek vikernes'i filmde bir yahudi veledi yapmak gibi abuk bir seçim yapıldığı için kendisi baştan kaybeden olmuş durumda. vikernes de kendi açıklamasında, filmden iğrendiğini, içinde burzum şarkıları çalınmasına izin vermediği için mutlu olduğunu, aynısını mayhem üyeleri ve darkthrone da yaptığı için memnun olduğunu anlatmış.
filmi bu kadar gömdüm ama eğer ki black metal denildiği zaman tüyleriniz ürperiyor, "olmaz olsun böyle müzik türü" derken, bir yandan da '90'ların başındaki kilise kundaklama olayları hakkında biraz bilgilenmek istiyorsanız, until the light takes us kadar kanlı ve sert olmayan lords of chaos'u önerebilirim. zaten konuya vakıf olanlar ise, doğrudan pas geçmeliler, yoksa senaryodaki bokluklara bolca kızabilirler.