2016 çıkışlı opeth albümü, ben "ne albümdü ama..." demek için gelmişken daha önce yazılanlardan da beğenilmediğini, hem de muhtemelen en az benim kadar opeth hayranı olduğu nick'inden belli birince beğenilmediğini görünce bir kez daha zevklerin ve renklerin ne kadar da subjektif olduğunu gördüm. bana göre çok güzel bir olgunluk eseri gibi bir şeydi bu albüm, hem üzerlerindeki "bakın biz aslında acayip koyu metalciyiz, sert yapınca çok sertiz, ağlaklıksa onda da üzerimize yok, doom da biliriz," cekedini, hem de "ya biz old school prog rock da dinliyoruz, gösterelim mi ağabey?" endişesini çıkarıp bir kenara koymuş, gerçekten içlerinden ne geliyorsa hiçbir endişe taşımadan onu yapmışlardı. böyle olunca da hem içlerindeki köklere bağlılık, hem de özellikle sert olmaya çalışmayan doğal sertlik de apaçık, süssüz ve zorlamasız görünmüştü. ben deli gibi severek aylarca dinlemiştim ki hala açar açar dinlerim, kapağına kurban olduğum. fakat, zevkler ve dahi renkler...
albümle aynı ismi taşıyan şarkı da göbecik attırır metalci insana, attırmaz değil. hatta albümde öyle göbek attırmaya kalkışan bir iki şarkı daha var, göbeklerimizi rahat bırak pis akerfeldt.