1990'ların sonunda ülkedeki gotik metal eksikliğini tek başına doldurmuş, pentagram'ın alt grubu olarak adını duyurduktan sonra yurt dışına taşmayı planlamış ancak 2 albüm yaptıktan sonra beklentilerin ağırlığı altında ezilerek yok olmuş türk metal grubu.
üzülmemek elde değil. özge özkan 'ın opera geçmişini nefis kullanmasını ve metehan çakır'ın brutal vokalde gayet başarılı olabileceğini dinleyenlere yansıtmasını unutmak da mümkün değil. pentagram'ın alt grubu olarak ünlenmiş, bar grubu kisvesinden sıyrılmışlardı. "önce epica, sonra therion olacaklar" diye çevremdekilerin başının etini çok yemiştim. sadece 2 albüm çıkartabildiler, bütün beklentileri de sırtlayıp gittiler.
ilk albümleri unique çıkmadan önce 2 demo yayınlamışlardı. nightfall serenade 'in grubun adının önüne geçtiği zamanlar bile olmuştu. çevremdekiler "kim bunlar abi yaae?" diye fellik fellik catafalque elemanlarını araştırıyordu o zamanlar. unique fena bir albüm değildi ama konser performanslarına göre grubun daha da iyisini yapabileceğini herkes biliyordu. işte, beklenti de burada başladı galiba. müziğine bakan, üç-beş lira maddi beklenti hariç yaptıkları işi severek, eğlenerek ortaya koyuyorlardı. ilk albümden sonra kendilerinden başkalarının beklentilerini de sırtlamaya başladı.
dialectique ile unique arasında 2 yıl var. ilk albüm genel olarak "fena değil" eleştirileri alınca, fazla gaza geldiklerini düşünüyorum. 2. albümde çıtayı tavana değdirip yurt dışına açılma planları yapıyorlar. dialectique kötü eleştiriler alınca da, grup içinde anlaşmazlıklar çıkmış olabilir. özge'nin gitmek istediği yol önce gotik metal, ardından da senfonik metaldi. metehan ise biraz daha melodik death ve hatta black metale kaymalarının daha iyi olabileceğini düşünüyordu. dialectique sonrası 4 yıl daha grup halinde kalabilmiş olsalar da, bu albüm sonrası zaten grubun fiziksel bağları da erimeye başlamıştı.
türk metal tarihinde catafalque gibi bir grup daha olur mu bundan sonra; bilmiyorum. onlar gibi "en az ego, en çok müzikal değerler" mottosuna sahip olabilecek ve artık ölü alan olarak nitelendirilen gotik metal ateşini ülke adına tekrardan yakabilecek bir grup çıkacağını sanmıyorum ben. kendilerini zeytinli rock fest'te, kadıköy'deki rock bar'da ve durock'ta izlediğim zamanları düşününce hüüznleniyorum.
catafalque'ı ilk dinlemeye başladığım zamanlarda türk olduklarını bilmeden dinlemiştim. uzunca bir süre sona öğrendim bu durumu ve catafalque'a daha fazla hayran oldum; ne yazık ki iki albümden sonra dağılmışlar.
