geçen sonbahar gömmüştük hançerimizi kare taşlardan yapılmış bir avluya; hem değerli, hem keskin bir hançerdi. kabzası erimiştir şimdi, benziyordur sığırtmaçların yosun tutan saçlarına.
iskeletine kan yapışmıştır yer altında, solucanların, atmacaların kanı. avluyu örten kan taşlarına düşüp derinlere dağınık bir çizgi biçiminde uçmalarını gönderen atmacaların kanı.
yollarındaki fenerleri yakmıştır deniz. hançer tek yenilgisini bizden almıştır, bakmaktadır oluğunun ülkesinden akşama, düşerken kanatlarına tutunan kuşlara. ve biz son yenilgimizi ondan almışızdır.
bir dilencinin sesindeki gri sessizliği nedense ürkütüyor, dağcıların göğünü, denizleri sırtlarında birer panterle geçen ip yürekli gemicilerin yüzünü ürkütüyor bir hançerin paslanırken çıkardığı gürültü.
