black metalin klavyeyle uyumu konusunda kendilerinden daha iyi bir grubun olmadığı, 1993'ten beri müzik hayatına devam eden norveçli black metal grubu.
2000'lerin ortasına kadar "her albümde en az 1 hit şarkı, en az 2-3 tane ortalama üstü şarkı" mottosuyla black metal camiasının zirvesine hızla tırmanmıştı dimmu borgir. stormblåst'ın 10. yılında çıkan anma albümüne kadar yaklaşık 10 yıllık dönemdeki her albümleri tutmuş ve gruba deli gibi para kazandırmıştır. bunun nedeni, senfonik black metal olarak özelleştirilen türü tek başına en üst noktaya çıkartmış olmalarıdır. shagrath'ın (stian tomt thoresen) grubun her şeyi olmanın bokunu çıkartmasıyla black metal'in en iyi basçısı olan ics vortex'i (simen hestnæs) bile gruptan kovması, bence dimmu'yu dibe doğru çekmeye başlayan olayların ilk halkasıydı. zaten abrahadabra ile birlikte de "artık black metal değil, white metal grubuyuz. sahneye simsiyah çıkma dönemi bitti, bembeyaz giyinerek çıkacağız." saçmalığına dönmüşlerdi. 8 yıldır sessiz kalmalarını dinleyicilerinin tepkisini ölçme olarak görenler olduğu gibi, yaratıcılıklarının tamamen bittiğine yoranlar da mevcut. bence eonian albümü fena bir albüm olmamış. albümsüz geçen 8 yılda gırla turneye çıkmalarını ve büyük metal festivallerinde onlarca kere boy göstermelerini de düşünmek gerek.
eonian mayıs başında çıkmış. geçen hafta haberim oldu benim ve şu white metal saçmalığı sebebiyle kendilerinden soğuduğum için başta dinlemek istemedim. sonra merakıma yenik düşerek dinledim. iyiki de dinlemişim. oyun müziği gibi başlayan şarkıların sayısı artmış (alpha aeon omega ve rite of passage gibi), senfoniye daha da fazla ağırlık vermişler (ve bu durum, black metali sanki ikinci plana atmışlar izlenimi verdi bana) ve "hit şarkı barındıran albüm" alışkanlıklarından vazgeçmişler. gerçi, bana göre hit olabilecek 2 şarkı var albümde: albümün giriş şarkısı the unveiling ve sanki bir heavy metal şarkısı başlıyormuş izlenimi veren aetheric. bu iki şarkıda da, dimmu'nun eski günlerinden kesitler duyabilmek müthiş bir zevk verdi bana. shagrath'ın hiçbir karakter özelliğini sevmeyen dimmu hayranları bile kendisindeki derin brutal vokal yeteneğinin halen devam edebildiğini duyduktan sonra benimle benzer hisleri yaşamışlardır, eminim. aetheric, belki de albümün en orantılı senfonik black metal şarkısı. diğer şarkılarda olduğu gibi, senfonik ögeler şarkıyı yutmamış, shagrath'ın sesini bastır(a)mamış, çift cross'lu davulun ciğer dağlayan etkisini hapsedilememiş. albümün en iyisi olarak görüyorum ben aetheric'i. hit olur mu, olmaz mı; bilmiyorum.