deli gibi eski kült bir filmin yeniden çevrimi hissi verse de, the haunting of hill house ile potansiyelini nihayet yakalamış mike flanagan ve gerald's game'den beri pek ortalıkta görünmeyen jeff howard'ın ortak işi olan, 2013 yapımı korku filmi. flanagan bu filmle biraz popüler olmuştu, howard da gerald's game'i okurken (stephen king romanından uyarlama zaten) oculus'un beyninde döndüğünü söyler hep. yaklaşık 5 milyon dolar'a mal etmişler, ki bence çok bile. cgi o kadar çok yok, makyajlar da bazı yerlerde fena halde pörtlüyor. gene de iyi film.
doğrusal bir anlatımı yok oculus'un. 2 kardeşin aile faciasından 10 yıl sonra tekrar bir araya gelmeleri ve facianın müsebbibinin kökünü kazıma planlarını anlatıyor. özellikle ilk yarım saatindeki akıcılık benim dümdüz korku filmlerinden beklentimi baya bi' karşıladı. karakterleri uzun uzadıya tanıtma yok, birbirlerine seslenirken bile "aslında böyle yapan şey sensin bu, değil mi?" gibi aptala anlatma yok, geçmişin iyi yönlerini pembe renk paletinde izleyicinin gözüne sokma yok, eski güzel günleri allayıp pullama yok. baya akıcı anlatım bu ve benim neredeyse her filmde beklediğim minimum gerçekçilik dozu bu oldu artık. kardeşlerin arasındaki yaş farkının oyuncular üzerinden aktarılmasında baya maddi hata var ama olsun, gene de gerçekçi.
karen gillan ve brenton thwaites arasındaki uyum fena değil. gillan, thwaites'in halası gibi duruyor, büyük ihtimalle kilolarca makyaj ve ufak çaplı estetiklerden ötürü ama sırıtmıyorlar. birbirlerine abla-kardeş davranışlarında gillan'ın otoriterliği ve thwaites'in aslında kırılgan olmasının üstü daha az çizilebilirdi. anneyi canlandıran katee sackhoff filmin taşıyıcı kolonu olmuş. bütün gerilim başlangıcı sahnelerinde kendisinin mimiklerine dikkat ederseniz, filmin içine daha çok girersiniz. rory cochrane'i bir türlü donuk olmayan bir rolde izlemek nasip olmadı. burada da baba rolünde çizgisini bozmamış, bekleneni yapmış. ana kötüyü stephanie minter canlandırmış, ki bazı sahnelerde sadece kadraja bakması bile yetmiş. gene de filmi ayakta tutma işi neredeyse tamamen sackhoff'un üstünde kalmış diyebilirim.
izlerken çözmeye çalışmadan oluruna bırakırsanız, baya keyif ve korku alabilirsiniz oculus'tan. çözmesi birkaç dakika sürüyor ama sonlara doğru "acaba?" da diyorsunuz. benim sevdiğim dümdüz korku filmi türlerinden olduğu için iyi oy verdim ama tekrar izlemem. siz de bir şans verin; kulaklıkla izlemeyin, çevrenizde sarılabileceğiniz bi' yastık ya da insan evladı olsun, ışıkları kapatın, çevrenizde elma ve izlediğiniz ortamda ayna olmamasına özen gösterin. yeterli ortamı sağlamış olursunuz. biz kedileri bile salondan attık, iyi de yapmışız.