madekonya dağlarında çetelere karşı savaşırken bir geyik evcilleştirmiş, ve ünü ittihat ve terakki'de bütün cemiyete yayılmıştır.
ıı. meşrutiyetin kahramanıdır.
1823 doğumlu niyazi bey devrimden 5 yıllar sonra geldiği istanbul'da, karaköy'de vapurdan indikten sonra bir yankesicinin saldırısına uğrar bıcaklanır ve ölür. hayatını hürriyet ve ihtilal uğruna silah başında geçiren, bu uğra kellesini koyup dağa kıçan niyazi bey iktidar için ilk kez geldiği istanbul'da vapurdan iner inmez öldürülür.
talihsiz ölümünden sonra ne 'şehittir ne gazi bok yoluna gitti niyazi' deyimindeki niyazi'dir kendisi.
ilginc bir sekilde kendisi ikinci bir deyimin de kahramanıdır.
resneli niyazi, dağlarda bulduğu bir geyiği yanında gezdirmeye başlayarak hayvana “rehber-i hürriyet” adını vermiştir. 1908’de ikinci meşrutiyet’in ilanından sonra istanbul’a getirdiği geyiğin, sonradan yazdığı anılarında, tanrı tarafından gönderilen bir yol gösterici olduğunu öne sürer. ikinci meşrutiyet’i izleyen günlerde geyik istanbul’da büyük üne kavuşur. gülhane parkı’nda halka gösterilir. hatta veliaht abdülmecit (sonradan halife) çocuklarıyla geyiği görmeye gelir.
niyazi bey in, catismalar dahil her yere tasidigi geyigini istanbula getirmesi uzerine, meraklilar geyigi gormek icin siraya girmişlerdir. geyik izlemeye gelenler arasinda abdulhamid in kardesi mehmet resat da vardir. bunun uzerine donemin gazetelerinde ve kose yazilarinda bu hadise epeyce yazilir-cizilir. hatta geyik ile ilgili bir mars bestelendigi ve bu marsin mecliste konusuldugu bile soylenir.
o gunden bu yana insan zihnini bolca mesgul edip sonu hicbir yere varmayan fikir alisverisleri icin geyik muhabbeti benzetmesi kullanilir.