öğrencinin geleneksel kareteye çocuk yaşta başlaması gerekir. yüzyılın başında okul müfredatına alınması için çaba harcanması bundandır. "eller biz mızrak gibi olmalı" diyor eleman, 20'sinden sonra zor.
hem ticari hem kültürel kaygılar nedeniyle, ergenliğinden sonra ilgi duymuş kitleyi kaybetmemek için, "her yaşa uygun" söylemi ve bu söylemi destekleyen eğitim teknikleri onyıllar içinde yayılmıştır.
olimpik karate ise sporun standartlaşması, organize olması, yayılması, desteklenmesi açısından büyük yarar sağlarken geleneksel tekniklerin büyük bölümünü budadı. buna "ruhunu kaybetti" diye itiraz etmeden önce, modern bir ana-babanın adı sanı belirsiz, hocasının yeterliliği söze dayanan, tekniklerinin bedene etkisi şüpheli bir "aktivite"yi mi yoksa resmi bir federasyona bağlı, tüm dünyada sınanmış, olimpik komiteden geçmiş bir sporu mu tercih edeceğini düşünün.
özellikle modern karateye getirilen "fazla teatral", "ben vurduğuma bakarım ağa, japoncası, selamı neymiş" eleştirilerini de direk kabullenmeyin. bazı insanlar bu tip atmosferik ögelerle daha iyi motive oluyorlar, salı akşamı işten sonra onca yolu gidip, eve gelip duş yapmaya daha az üşenecek dürtüyü bunlarla buluyorlar.