Yht ile ankara'ya bir buçuk saatlik uzaklıkta olan şehir. eskişehir'e ilk kez sevdiğim kadını görmek için gitmiştim. birlikte fotoğraf çeke çeke gezmiştik az da olsa.
eskişehir'i bir tek onunla özümsediğim için içimi yakan bir ağırlığı var şehrin. kısa süre içinde beni terk ettikten sonra hiç gidemedim. hem tedirgindim hem de korkulu. aradan zaman geçti. cam ve ahşap festivalinde fotoğraf çekecek fotoğrafçılar aranıyordu. gittim. bir de onsuz keşfettim şehri.
küçük, enerjik, heyecanlı, bir o kadar da kalabalık. inanılmaz genç bir kalabalık vardı. odunpazar'ında rastgele dolaşmak, amcalarla, kapı önlerinde oturup el işi yapan teyzelerle selamlaşarak toz olmak sokaklarda güzeldi.
ben bu dünyaya insan olamamışken, eve ahşap bir pencere, kavuşmalara açılan kırık bir kapı olmak istedim toprak evlerde. o gün güzeldi. ve bir kez daha sevmiştim şehri.
aradan o kadar çok zaman geçti ki, eskişehir denilince bir şeyler ekşimeye başlıyor. ekşiliğin geçtiğine inandığıma inanarak yarın yeniden şehre gideceğim. bu sefer, bu sefer sokakları arşınlamak, insanları seyretmek yerine çayın kenarındaki çimlere uzanacağım. kirletilmiş suyun hıçkırık gibi dağılan sesini dinleyerek göğe bakacağım apansız. yanımda da mardin likörü.
yaşamak istediğim şehrin adını sorsalardı eskişehir derdim. ancak merkezi değil de köylerinde kalmak isterdim. tıpkı çocukluğuna doğru büyüyen köylü ekrem gibi. ben de içime içime büyürdüm. sözcüklerimle.
haritada olduğu için sevindiğim şehrimdir eskişehir.