ankara'da bir binanın 3. katında böyle bir kafe vardı hayal meyal hatırlarım. spariş veren müşteriden kafasını diğer masalara çevirip "bakın böyle yemek falan sparişi veriyorsunuz, başka isteyen varsa söylesin tekrar tekrar istiyorsunuz" diye seslenen bir işletmeci/ garsonu vardı. knor hazır çorbanın üzerine sıcak su dökmeyi becerememiş, soğuk içinde toz yüzen bardağı içmeyince surat yapmıştı. sakal bırakıp entel görünmeye çalışan sığırın tekiydi.
laf edecek oldum, "kalkın gidelim" dedim, böyle kitaplıklı kafe bulunca iskenderiye kütüphanesini keşfettiğini sanan denyo abim durdurdu. yaş itibariyle oturdum.
neyse göt kalkıklığı cildi bozuyor, o ilk ve tek götürülmem sonrasında batmış kapanmış. o arkadaş da kır pidecisi falan açmıştır herhalde. gerçi tembelliğine okmuş ve samimi kılıfı giydirmeyi kaldırmaz pidecilik.