denizaltı filmlerinde alışık olduğumuz bir sahne vardır. düşmandan kaçan, dibe dalan, tüm motorları susturan denizaltıda ölüm sessizliği hakim olur. tek duyduğunuz belki sonar sesidir de, o sonarı ara ara duyduğunuz tekinsiz aralıklarda boğuk, tüm basıncını kalbinize işleyen okyanusun korkutucu sesini hissedersiniz derinden.
iron maiden'ın run silent run deep'İ de böyle başlar işte.
sonrası malum; dickinson'ın yırtıcı vokali, sololar (heleki ilk solo)
canavar gibi şarkıdır no prayer for the dying'İn run silent run deep'İ.
bir de arkasından hooks in you gelir ki, daha ne ister insan bir albüm dinlerken.
ha bir de 1958 yapımı babafingo bir denizaltı filmidir. boru değil, clark gable ve burt lancaster oynar, denizaltı sevipte izlemeyen taş olur.
dip not: gizli ukde doldurdum, bırakan biliyor kendisini.