modası hala geçmemiş albümdür kendileri. üzerinden çeyrek asır geçmiş, hâLâ çatır çatır dinleniyor. arkasında bıraktığı and justice for all, ride the lightning veya master of puppets gibi thrash metalin mihenk taşı sınıfına tür kalıpları dışında kaldığı için girmese de, kolayca metallica'nın olgunluk eseri diyebilirim. söz konusu thrash olduğundaysa, and justice for all için de metallica'nın ustalık eseri denilebilir pekala.
metallica tarihinde olduğu kadar thrash tarihinde de önemli bir yere sahip çünkü metallica adına thrash defterini kapattığını gördüğümüz albüm oldu, haliyle thrash piyasası da en önemli oyuncusunu kaybedince inişe geçti popülarite anlamında.
alt tür olarak heavy metalin hangi sınıfında sayılır bilemem (thrash diyenin ağzına terlikle vururum, bildiğin heavy metal aslında) ancak en az selefleri kadar "sert" bir albümdür.
içinde nothing else matters, the unforgiven gibi ballad kafasında şarkılar mevcut ama bu ikisini çıkardığınızda her parça ayrı ayrı taş. en sevdiğim şarkı hangisi diye ayıramıyorum dÂhi, o derece aşığım tümüne. sadece enter sandman'ın yeri apayrı. 91 senesinde albüm şehre ilk indiğinde almış, teybe takmış (evet, kaset) ufak çaplı bir şok yaşamıştım çünkü ilk şarkı olan enter sandman'da. metallica'dan beklemediğim bir sound, güçlü, ağır ama dolu dolu. ne ride, ne de master'daki o thrash'tan kalma yavanlık yoktu içinde. -bak the god that failed çalıyor şimdi, o ne güzel bir solodur, o ne yüce bir solodur, yalarım-. gençliğin verdiği toylukla, daha önce çok da duymadığım, alışık olmadığım nefis bir sounda sahip idi albüm, ki budur biraz da benim için özel kılan bu albümü. özeldir yani yeri. sad but true'da da devam etmişti bu etki biraz ilk dinlediğimde, o da ayrı sevdiğimdir. koca tiyatro sahnesi enter sandman'la açılıyor, şoku, o etkiyi tarif etmek imkansız, o tat hala kulaklarımda... bak böyle şaşırtıcı bir sound değişiminden kaynaklı sevda durumu no prayer for the dying'de de var (bunu beğenmeyenin de kafasına kürekle vururum).
kıssadan hisse, her şarkısına şu kısacık satır aralarında ayrı ayrı değinmenin boş iş olduğu, oturup sayfa sayfa anlatılası son derece güçlü, dolu dolu bir albümdür bu. arkasından gelen load, reload gibi az buçuk piyasa işi olmayan, lakin metallica'nın piyasa gurubu damgasını yemesinin yolunu açan bir albüm olsa da; değerlidir. ha, thrash defteriyle birlikte metallica'nın götü müzikalite anlamında bir daha eskisi gibi toplayamamasına yol açmasından dolayı da sevilmez bazen, ama yanlıştır.