hayatım boyunca hep duyduğum ve duymaya da devam edeceğim kelime.
görme zorluğu ve duyma engelimden dolayı kendimi bildim bileli bunun sıkıntısını çektim. kişiliğim üzerinde çok fazla olumsuz etkisi oldu. bu olumsuzlukları ne kadar yendim desem de zaman zaman yaşıyorum. üniversiteyi kazandıktan sonra edindiğim bilinç sayesinde çok da kafama takmamaya başladım.
hiç unutmuyorum. lise birinci sınıfta iken fizik öğretmenimiz vardı. hiçbir şekilde iletişimimiz olmamıştı. okula yeni yeni alışmaya çalışıyorum. ders anlattığı aklıma takılan bir konu oldu ve ben bunun üzerine soru sormuştum. ne oldu anlayamadım ancak bana bağırarak "az önce ne dedim. duymuyor musun? sağır mısın? özürlü müsün?" demişti. üstelik soruyu sorduğumda ayağa kalkmıştım ve sınıf ortasında bağırmıştı. sesim çıkmadığı gibi o yılı en kötü notlarla bitirmiştim. içime kapandığım hiç kimseyle konuşmadığım gibi soru sormaktan hızla kaçındığım en kötü yıl olmuştu. anneme daha sonra ağlayarak anlatmıştım. benim elimde değil neden bana böyle dedi hoca diye. neyse ki o günler geçti. bir sonrası seneyi manisa'da okudum. ve yaşadığım en güzel yıllarımdı. kötü yılı unutturdu bir nebze olsun. peltek ve çok olmasa da kısmı anlaşılmayan konuşmam olsa da cuma günleri istiklal marşı okunduktan sonra okul müdürü mikrofonu elime verir rap söylerdim. yaşadığım özgüven eksikliğimi o dönemlerde iyileştirdim ve üniversitede daha da toparlandım. şimdi iyi olsam da halen duyuyorum. yolda yürürken, özürlü müsün önüne bak diyen, toplumun içine karıştığın kimi topluluklarda yaşamaya devam ediyorum. ancak ilki kadar travmatik gelmiyor. alışkanlık belki de. yine de çok ağır bir kelime olduğu gibi bu da ayrımcılık içeren ve ötekileştiren bir kelime. hastanelerde sık sık bu kelimeyi kullanıyorlar. özellikle doktorlar. ne özürün var? özürün ne? ben de ısrarla engelim şu ya da özürlü değil engelli kelimesi diyerek vurgulamaya çalışıyorum. anlaşılıyor muyum bilmiyorum ancak doğru olduğuna inandığı bir şeyi dile getirmek az da olsa karşı tarafa iletilmesini sağlamak iyi hissettiriyor. koridorlarda sıra bekleyen, kimi hastaların yahut hasta yakınlarının ifadelerine, ifade ediş şekillerine diyecek söz bulamıyorum.
engelli diye güzel ve anlaşılabilir bir kelime varken, neden ısrarla, özürlü kelimesini kullanarak dışlayıcı bir kötülük saçarlar anlamakta zorluk çekiyorum.