birkaç gün önce suriye'li bir homoseksüelle tanıştım. iyi giyimli, dil olayını çözmüş, oturup konuşmayı bilen düzgün bir adam. iyi eğitim aldığı belli. bir süre lafladıktan sonra iş atıyorum sandı. sevdiğim kadını anlatıyorum hala gizli gayim açılmak istiyorum sanıyor. "ya arkadaş" dedim, "tüm araba kazalarımı sağdaki soldaki kadınlara bakarken yapmış bir adamım. en son birinin bacaklarına gözüm takıldı diye arabayı bankete düşürdüm, vinçle çektik. bak tedavilik noktada heteroseksüelim". adam o zaman neden onun derdiyle laf arasında bile ilgilendiğimi anlamıyor. insanları bu kadar yalnızlaştırmamak, bu kadar yabancılaşmalarına izin vermemek lazım.
diğer yandan, ortak (homoseksüel) arkadaşımızın (homoseksüel) arap çevresiyle konuştukça bakıyorsun, özellikle kapalı toplumlarda bu iş gizlenmek zorunda olduğu için nice "erkeklik" deyince gürleyen evli barklı, çoluklu çocuklu adamlarla ilişkileri olmuş. neredeyse tamamı aşağılanmış, darp edilmiş, ağır tacize/ tecavüze uğramış.
bazıları tacizi "sıra bende" mantığıyla benimsemiş. yarın başkasına tecavüz de edebilecek, darp da edebilecek tipler izlenimini bıraktı. öyle "ay hepsi çok cici" durumu yok yani.
yani demem o ki, ayıpladıkça, taşladıkça ortadan kalkmıyor sadece çirkinleşiyor bu işler. rıza olduktan sonra kim yatakta ne yaparsa yapsın, bize ne.