hayatımda izlediğim en gerçekçi filmdi. çok iddialı oldu belki ama ben çocukluğumu iç anadolu'da geçirdim. bütün tatillerde köye giderdik. o polis memurunu, savcıyı, doktoru ve özellikle muhtarı bizzat gözlerimle gördüm. diyaloglar, tonlamalar, yapılan şive o kadar gerçeğe yakındı ki gözlerimi kapatsam karşımda o şekilde konuşan kişiyi görürdüm.
izlediğim dönemi hatırlıyorum. hemen öncesinde vizontele'yi tekrar izlediğimi de hatırlıyorum. bu yüzden filmin başlarında zaten komik olan yılmaz erdoğan'ın konuşmaları bana daha da komik geliyordu. aşağı yukarı yarım saat kahkahalarla geçmişti. yılmaz erdoğan'ın büyük oyuncu olduğuna da ikna olmuştum.
bütün karakterler nevi şahsına münhasır olmakla birlikte bambaşka hikayeleri, bambaşka dertleri ve bambaşka hayat görüşleri vardı. karakterlerin işlenmesi çok hoşuma gitmişti. film bittiğinde o karakterin neyi yapıp neyi yapmayacağını kafamda canlandırabiliyordum artık.
