jeremy bentham insan hareketlerinin sadece iki motive edici güç tarafından -acının engellenmesi ve zevkin peşinden gidilmesi- yönetildiğine inanmıştır. ''ahlak ve hukukun ilkeleri''inde (1789) tüm sosyal ve politik kararların en fazla sayıda insana en büyük mutluluğu elde etmek amacıyla alınması gerektiğini savunur. bentham bu tür kararların ahlaki değerlerinin mutluluk veya haz üretmedeki yararlılıkları ya da etkinlikleriyle ilgili olduğuna inanır. bu ''yararcı'' yaklaşımla çalışan bir toplumda bireyler arasındaki çıkar çatışmalarının, yalnızca mümkün olan en geniş mutluluk ilkesiyle hareket eden yasa koruyucular tarafından düzene konulacağını ileri sürer.
bentham'a göre önerdiği sistemin esas yararlılığı basitliğidir. bu fikirleri benimseyerek genellikle adaletsizliklere ve sıkıntılara yol açan daha karmaşık politik sistemlerin karışıklıklarını ve yanlış yorumlamalarını engelleyebilirsiniz.
bentham daha da tartışmalı olarak her birey tarafından yaşanan mutluluk düzeyinin matematiksel olarak ifade edilebileceği bir ''saadet hesaplaması'' önerir. ona göre bu yöntemi kullanmak, zevkin en üst derecesini üretmek için hesaplanmış görüşün lehine kararlarla etik anlaşmazlıkları çözen objektif bir platform sağlar.
bentham ayrıca zevkin tüm kaynaklarının eşit değerde olduğunda da ısrar eder, yani iyi bir yemek ya da yakın arkadaşlığın sağladığı mutluluk, bir felsefe tartışmasına katılmak veya bir şiir okumak gibi çaba isteyen bir etkinlik veya eğitimden alınana eşittir. bu , bentham'ın sosyal sınıf ya da yetenekten bağımsız olarak herkes için erişilebilir bir tam mutlulukla temel bir insan eşitliğini varsaydığı anlamına gelir.
ayrıca
(bkz: epikuros)
(bkz: thomas hobbes)
(bkz: david hume)
(bkz: john stuart mill)
(bkz: henry sidgwick)