nereye varacağı belli olan ilişkidir. sevgilimi daha bugün başka bir şehre okumaya gönderdim. ayrılacağız, hissediyorum. ben telefondan konuşmayı seven bir insan değilim. whatsapp vs. uygulamaları da zorunda kaldığımda kullanıyorum. ve yakın bir zamanda da akıllı telefondan tuşlu telefona geçeceğim. sosyal medya hesaplarımı kapatacağım. teknolojiyle bağımı neredeyse tamamen koparacağım. yoğun bir döneme giriyorum ve bu dönem bayağı uzun sürecek. bu sürelerde uyumaya bile vakit bulamayacağım. peki ben bu yoğunlukta sevgilime vakit ayırabilecek miyim? elimden geldiği kadar. ancak ne kadar severseniz sevin, bu kadar acı ve sıkıntı çekmek hiç akıl karı gelmiyor bana. çünkü boğazımızdan geçecek ekmeği, uyurken üstümüze alacağımız yorganı bile zor bulduğumuz şu günlerde aşk ve kalple ilgilenmek insanı yıpratmayacak mıdır? hem bir düşünürün bir sözü vardı: "aşk aç insanın değil, tok insanın meziyetidir; aynı felsefe gibi..." diye. her ne kadar bu tür ilişkilerde çözüm çoğu zaman ayrılık olsa da insan yapamaz bunu. kendi de bilir ayrılması gerektiğini, artık uzatmaları oynadığını. ama ayrılamaz işte, belki de o duyguyu yaşamak istemez. ben bu kadar acıyı çekebilir miyim bilmiyorum. çekecek olsam dahi, ben bu dünyaya acı çekmeye mi geldim? acı çekmeye gelsem dahi, böyle karnı tok işi bir acıyı çekmeye mi geldim? hangisi?