corona

  1. 'a ait bir şiirdir,


    güz kendi yaprağını yiyor elimden: biz iki dostuz.
    zamanı ceviz kabuklarından ayıklayıp yürümeyi öğretiyoruz ona:
    zamansa dönüyor kabuğuna.

    aynada pazar,
    düşte uyunan uyku,
    ağızsa gerçeği söylemede.

    gözüm bir sevgilinin cinselliğine teşne:
    öyle bakışıyoruz,
    karanlık sözler ediyoruz birbirimize,
    haşhaş ve bellek gibi seviyoruz birbirimizi,
    uyuyoruz şarap gibi midye kabuğunda,
    bir deniz gibi ayın kanlı ışığında.


    penceredeyiz sarmaş dolaş, kendimizi seyrediyoruz sokaktan:
    vakt erişti, herkesler bilsin bunu!
    artık çiçek açma zamanıdır taşın,
    yüreğinse tedirginlik zamanı.
    zamanıdır, zamanı gelmenin.

    artık zamanıdır.

    çeviri: sevil eryaşar
    #9202 ma icari | 8 yıl önce
    0şiir
    • paylaş
    • facebook
    • twitter
    • whatsapp