ne zaman nazan öncel'in "demirden leblebi" şarkısını dinlesem aklıma güldünya geliyor. haberlerde izlediğimde epey etkilenmiş ve üzülmüştüm. yolda yürürken, okuldayken, gittiğim her yerde dünyaya karşı bir öfkem, aileye, töreye, kurallara, tabulara karşı bir nefretim oluşuyordu. o günlerden sonra öğrenmiştim karşı çıkmayı. doğru diye öğretilen yanlışlara kafa tutmayı. güldünya öğretti. şimdi anılmıyor. ancak şarkılarda, şiirlerde, cümlelerin arasına sıkıştırılmış adını gördüğümüzde "ha evet" diyip geçiyoruz umarsızca. yürüyüşlerde, kadın hareketlerinde, çığlıklarda ön safhada yer almıyor artık. çabuk unutuyoruz. unutmayı çok çabuklaştırıyoruz. gerçekten çok kötü insan oluyoruz bazen.