çocukken annemin kilo alayım diye kaşıkla zorla içirdiği meret. o zamanlar kapsül falan yoktu, ya da şimdiki gibi kokusu azaltılmış renkli, çilek aromalı, üzeri disney karakterleriyle kaplı şişelerde satılmıyordu. bildiğin düz şurup gibi içiyordun. elbette ben normal şurup içerken verdiğim tepkilerden farklı olarak bu işkence sırasında ağlıyor, içtiğimi annemin suratına geri tükürüp bütün evi balık kokusuna bürüyor, yerlerde tepinip içmemek için diretiyordum fakat finalde annem kazanıyor ve afiyetle o korkunç tatlı, korkunç kokulu sıvıyı boğazımdan geçirmek zorunda kalıyordum.
sonuç mu? bir faydası yok. çocuğunuz hayallerinizdeki gibi gürbüz olmuyor, iştahı falan da açılmıyor. geriye boş bir şişe ve kalbini kırıp yemek yemekten hayatı boyunca nefret edecek, kilo almayan çocuğunuz kalıyor. *
bir de abim farkında olmadan ** balık yağında kıymalı yumurta yapmıştı. eve geldiğimizde ortalığı saran balık kokusuyla birlikte abimin mutsuz suratını ve "sanırım ben yanlış bir şey kattım yumurtaya" dediğini hatırlıyorum. balık yağı olduğunu öğrendiğinde de midesinden çıkartmak adına fazla çaba sarf etmek zorunda kalmamıştı.
şimdi küçük kapsüllerin içinde hap şeklinde kullanılıyormuş sanırım. hem çocuğa yaşatılan travmanın azaltılması açısından hem de evdeki diğer bireylerin yanlışlıkla başka yerlerde kullanmasını önlemek açısından müthiş icat.