1. 'a ait bir şiirdir ve şiir şöyle,


    i.

    kirden yapılma bir oyuntuydu insan
    kile üflenen kan ve kanla oluşan
    gezinirdi ağrıyla sıkıntılı lambalarda
    sesinin buğusuyla semada aysız
    geceyle o gecenin anısından
    dağlar, ırmaklar uyurken ıssız
    gaybın dilini giyinirdi acısından

    çün: kırıldı için yerküre baştan
    uydusudur kendinin o som yıldız

    ii.

    avuntuydu bulut, geçti şimdi göğü
    uğultusunu ışığın, kadim köpüğü
    beyaz, beyaz, yine beyaz ?
    eşyayla tin arasına gerili bir vav
    ipekten dengeyi ararken yaz
    ki insan avcıdır burada, hem av
    aynası elmanın o ilk düşüşü

    çün: kovulsun diye uykusundan
    al yangınlar doğurdu kozasından

    iii.

    tün korkuludur dolunayın adımlarında
    yol korkulu, ses korkudur, izler
    soluğundan öte, beyhude akan geyiği
    ardında isteğin gümüş uçurumu?
    iniltilerle yükselir tenha rüyaya
    geyik sır olur, yiter izler
    kapanır çıplağına ağzının ipeği

    çün: geyik ancak düştüğü yerden doğar
    ağar, ağarır gömüldüğünde kendi yarasına

    iv.

    böyle anlarca, çağlarca oyalayan bizi
    ufukta soluyan kor gözün eşiği
    eşiğin mevsimleri düğümleyen sisinde
    bak! kuşkuda engin rüzgârlar beşiği
    salınıyor, sallanıyor sava alevleriyle
    kımıldasın ve aksın derinin yitik izi
    öylece yerinden ölümle seviştiği

    çün: gecenin elifi doğruluyor artık
    hiçbir şey doğrulamaz yanlış ikizi

    v.

    artık, beyaz bir çınlamadır hafıza
    koyu, kesif, sislere teslim?
    sorar da yitiririz iç ışığımızı, ararken
    bazen nedir, şimdi ne, çokça kim?
    unutuş! akrebim! dökülsün masken
    gül eksildikçe, gün karardıkça elim
    tebessümle sığınıyor eski andımıza

    çün: ben kendi yangınımla yıkandım
    çözülsün hafızam, çözülsün sırrım!

    vi.

    enkaz beni çağırdı ve gizini döktü üstüme
    zamanın dibine indim, taşın köküne
    oraya, derine çizdim çehremdeki ağıtı
    birkaç böcekle değiştirdim yaşamımı
    bırak, her şey her şey kalsın geride
    gezineyim gelinciklerin kalbindeki çiyde
    o altın damlada arınsın ruhum

    çün: her tanla yırtıp büyük karanlığı
    kanatlarımdan kurdum dünyayı

    vii.

    ben bu masalı kaburgamdan uydurdum

    kışa çaldı bahtımın yıldızı gamlarla

    orada ben, orada hep, orada tek mum
    kaldım da oyalandım cılız ışığımla
    isınsın, ışısın toprağım tomurcuklarını
    soyunsun ters lâleler gövdemde açsın
    açılsın, ağlasınlar içimdeki yağmurları? diledim

    çün: istedim, çok istedim, olmadı
    iyileşmek için ölüyorum
    #8659 ma icari | 8 yıl önce (  4 yıl önce)
    0şiir