yaptığım her şeyi kendi isteğimle yaptım ve yaşadığım hiçbir şey için pişman değilim. bununla birlikte öfkeliyim. elimden gelenin en iyisini yapmış olmama rağmen en yakın arkadaşlarımdan biriyle aldatılmayı hak etmediğim için öfkeliyim. ben sevmek dışında bir şey yapmamıştım. hem en yakın arkadaşımı, hem de sevdiğim adamı kaybettim. ikisi için de tek düşüncem ölüm bizi ayırana kadar ayrılmayacağımız idi. ama ölmedim. ve ayrıldık. hangisine kızacağımı ya da hangisi için üzüleceğimi bilmiyorum. öfkem beni çirkinleştiriyor biliyorum. ama kontrol edemiyorum. çevreme kin ve nefret kusmak dışında bir şey yapmıyorum farkındayım. ama nefes alamıyorum. okur mu bu satırları. okumaz mı. bilmiyorum. okusun diye de yazmıyorum. ama anlatamıyorum. kızgınım. hiç beklemediğim bir anda, hiç beklemediğim yerden vurdular beni. en güvendiklerim tarafından vuruldum. yaralı köpek gibi hırladığımın farkındayım. ama öfkem dinmiyor. bu kadar aptal olduğum için kendime kızıyorum. biliyorum geçecek. içimde hayata dair umutlarımla birlikte sönecek bu öfke. ama şu an öfkeliyim. dindiremiyorum. o nedenle belki saçmalıyorum. ama ben, hak etmemiştim. onları sevmek dışında bir suçum yoktu. o yüzden, böyleyim. burası da dindirmiyor öfkemi. başka kavgalar da dindirmiyor. otoparktaki kadınla saç saça baş başa birbirimize girmemiz de dindirmedi. dinmiyor. kısa sürede de dinmeyecek. ben sevmiştim sadece...