herkes gibi benim de kafama taktığım ya da mutsuz olduğum bazı şeyler oluyor. Ben sürekli kafamda döndürür dururum ama. Nefret ediyorum bu durumdan. bugün bunların ne kadar boş olduğunu anladım. arada böyle ufak şeyler yaşamak insanın hayata daha farklı bakmasını sağlıyor. gözleri görmeyen bir amcayı gideceği yere bıraktık. yolunuzun üstüyse demişti ama yalan söylemekten nefret etmeme rağmen ufak bir yalan söylemiş bulundum. öbür türlü kendini kötü hissedecekti çünkü. zaten kim ister ki başkalarından yardım almayı? ben de yolumuzun üstü zaten dedim çok alakasız bir yere. kendimi o kadar huzurlu hissettim ki ama sonunda.
gözlerini evlendikten birkaç yıl sonra kaybetmiş. sonradan kaybetmek mi iyi baştan görmemek mi bilemedim. ilkini kabullenmek daha zor sanki. tabii ki bunları ben sormadım. kendisi yolda anlattı. eşine de ayrıl istersen benden, hayatını yaşa gibi şeyler demiş ama eşi ayrılmamış. ne güzel. torunu da arada gözlerini kapatıp körebe oynayalım mı dede diyormuş :) çocuk işte aklı ermiyor.
yalnız bir konuya çok üzüldüm. yıllardır doktora gitmemiş. keşke gitseniz, belki yeni gelişmeler olmuştur dedim. kornea nakli falan yapılıyor ya ne bileyim. o da bu yaştan sonra görsem ne olur dedi. beyninden kaynaklı bir şey sebebiyle gözlerini kaybetmiş. detayını bilmiyorum. yalnız bir tane yirmili yaşlarda, kapalı, minyon bir kız gördüm yolda giderken. amcanın koluna girmiştim ama bir yandan da beyaz bastonu vardı elinde ve onunla etrafta bir şeye çarpmasın diye kontrol ediyordu. üstümüze üstümüze geliyordu aptal kız. gerçi genel olarak insanlar yolun başka tarafına geçme zahmetinde bulunmuyorlardı. o kıza da gıcık oldum. görüyorsun amca görmüyor. geç başka taraftan yürü. böyle şaşırarak ellerini kaldırarak güldü. ağzını burnunu dağıtasım geldi ki benim gibi bir insandan bahsediyorum. sanki hayatında ilk defa gözleri görmeyen insan gördü de garip garip davranıyor. sinir oldum.