İyi değilim. Hiç iyi değilim. İyiye de gitmiyorum. nefes alamıyorum boğuluyorum her nefes aldığım. her uyandığımda yanı başımdaki duvar yıkılıyor üzerime. gözlerimi açmak istemiyorum aynı güne, aynı sabaha. uyumak istemiyorum ertesi günü görmemek için. saatlerce karanlıkta kendimi dinliyorum. hiç güzel şeyler anlatmıyorum kendime. nereye kadar ya da kime kadar devam edeceğini bilmiyorum.
aramak istiyorum. telefonu elime alıp birini aramak istiyorum. kim olduğunu bilmiyorum ama sese ihtiyacım var biliyorum. konuşamıyorum. birini duymalıyım, birilerine sarılmalıyım belki de artık. göremiyorum kimseyi. kimi aradığımı bile bilmiyorum. sonumun ne olacağı hakkında en ufak bir fikrim yok. gitmek istiyorum uzaklara çok uzaklara ama daha oturduğum yerden bile kalkamazken nereye gideceğim ki? kim bekliyor ki beni gideceğim yerde. Kendimi bile bulamıyorken, hiç bilmediğim birini nasıl bulabilirim.
konuşamıyorum madem. neden yazmayayım öyleyse. gülemiyorum, kendim bile yapmacık buluyorum gülüşümü. ben ne zaman bu kadar yapmacık bir insan oldum. lisede sınıfı eğlendiren sürekli konuşan gıcık ama eğlenceli insandan bu insana nasıl evrildim. o çocuk çıkıp gelse benimle dalga geçer, eğlenir espri malzemesi çıkarır. Ben o çocuğu nerede kaybettim?
bazı şeyler görmeye başladım. başlarda korkuyordum bu durumdan. şimdi konuşmaya başladım onlarla. biliyorum yoklar ama ben konuşuyorum beni dinliyorlar, onlar da mutsuz. Dinliyorlar. kendimi anlatıyorum. nasıl yok olduğumu anlatıyorum. beni bulmalarını istiyorum.
kendimi kaybediyorum.
bulun beni! birileri beni bulsun. neredeyim ben? bu kadar karanlık olmak zorunda mı? güldürmeyen bir şakanın ortasında gibiyim. neden ışıkları açmıyorsunuz?
Çabamın sebebini anlayamıyorum. gözlerim ağrıyor, uyumak istemiyorum. ben artık gülmüyorum. bitirin artık bunu komik değil. Kimse gülmüyor neden devam ediyor hala.
