gülten akın'a ait bir şiirdir, "şimdi biz/yani biz analar/artık o avluya nasıl sığarız"
avlu bir çığlıkla tamamladı sanki eksikli kalırdı o çığlık olmasa uzun buzdan sarkıtlar biçiminde dondu çığlık
dondu çığlık lacivert resimler çizerek üstümüze ? ana o çığlığı nereden buldun? düşündü nöbetçi, sirenlerden mi martılardan belki ama nerde deniz? deniz olmalı ki üstümüzde mavisi kesilmiş soğuk gökyüzü altımızda altımızda yanımızda ve her yerimizde avlu.
avlu, o yedi günün birinde toplaşıp toplaşıp dağıldığımız yaşayan parçamız oldu.
avlu kulübeler ve dikenli teller pembe ve çatık nöbetçi kalan altı günde birikir mi kurşuni damdaki deprem öncesi sessizliği o çığlık olmasa yarım kalacaktı sanki üstümüze doğrultmaya tüfekler mekanizma sesleri geldi bütünledi çelenkti o, kara gövdesiyle devindi avluda dokusunda ilenç çiçekleri önünde durdukça her bir ananın büyüdü öyle ki onu kim görse dağ derdi