1. bir metro yolculuğu sırasında yazdığım bir tanesi:

    Uzun​ ​ zamandır​ ​ yalnızım...​ ​ Babam,​ ​ ben​ ​ 5 ​ ​ yaşındayken,​ ​ evi​ ​ terk​ ​ etti.​ ​ O ​ ​ günlere​ ​ dair​ ​ tek
    hatırladığım​ ​ şey,​ ​ ben​ ​ dışarıda​ ​ oynarken​ ​ camdan​ ​ aşağı​ ​ düşen​ ​ bir​ ​ bavuldu.​ ​ Eve​ ​ döndüğümde,
    annem​ ​ yüzükoyun​ ​ bir​ ​ şekilde​ ​ kanepede​ ​ uyuyordu.​ ​ Büyük​ ​ ihtimalle​ ​ ağlarken​ ​ uyuyakalmıştı.
    Yaşadığı​ ​ travmadan​ ​ olsa​ ​ gerek,​ ​ o ​ ​ günden​ ​ itibaren​ ​ aşırı​ ​ dindar​ ​ bir​ ​ yaşam​ ​ sürmeye​ ​ başladı​ ​ ve
    beni​ ​ de​ ​ bu​ ​ şekilde​ ​ yetiştirdi.​ ​ Tabii​ ​ ben​ ​ bu​ ​ durumdan​ ​ hiç​ ​ memnun​ ​ değildim.​ ​ “Bir​ ​ mucize​ ​ olsa
    da​ ​ bu​ ​ cehennemden​ ​ kurtulabilsem”​ ​ diyordum​ ​ içimden​ ​ hep...

    Antika​ ​ eşyalar​ ​ satan​ ​ bir​ ​ dükkanımız​ ​ vardı.​ ​ Bu​ ​ da​ ​ bizim​ ​ birilerine​ ​ muhtaç​ ​ olmamamızı
    sağlıyordu.​ ​ Sanırım​ ​ yaşadığım​ ​ hayatın​ ​ tek​ ​ güzel​ ​ yanı​ ​ da​ ​ buydu.​ ​ Kimsenin​ ​ desteğine
    ihtiyacım​ ​ yoktu​ ​ annemden​ ​ başka.​ ​ Benim​ ​ durumumdaki​ ​ çocukların​ ​ büyük​ ​ çoğunluğu
    akrabalarının​ ​ yanında​ ​ kalmak​ ​ zorunda​ ​ kalıyor​ ​ ve​ ​ benimkinden​ ​ daha​ ​ beter​ ​ bir​ ​ hayata
    katlanmak​ ​ zorunda​ ​ kalıyorlardı.​ ​ Benim​ ​ tek​ ​ sıkıntım​ ​ annemin​ ​ aşırı​ ​ dindar​ ​ olmasıydı.​ ​ Bunun
    aslında​ ​ o ​ ​ kadar​ ​ da​ ​ büyütülecek​ ​ bir​ ​ sıkıntı​ ​ olmadığını​ ​ benim​ ​ gibi​ ​ daha​ ​ çok​ ​ babasız​ ​ çocuk
    tanıyınca​ ​ anlayacaktım.​ ​ Ama​ ​ çocukluk​ ​ yıllarında​ ​ bazı​ ​ şeylerin​ ​ pek​ ​ farkında​ ​ olmuyorsunuz.
    18​ ​ yaşımdayken​ ​ annem​ ​ vefat​ ​ etti.​ ​ Artık​ ​ tamamen​ ​ tek​ ​ başımaydım.​ ​ Dükkanın​ ​ sorumluluğu
    tamamen​ ​ bana​ ​ kalmıştı.​ ​ “Keşke​ ​ annem​ ​ biraz​ ​ daha​ ​ uzun​ ​ yaşasaydı​ ​ da​ ​ üniversite
    okuyabilseydim”​ ​ diye​ ​ düşünüyordum...​ ​ Geçimimi​ ​ sağlayabilmek​ ​ amacıyla​ ​ bütün​ ​ günüm
    dükkanda​ ​ geçiyordu​ ​ ve​ ​ eleman​ ​ çalıştıracak​ ​ kadar​ ​ da​ ​ gelirim​ ​ yoktu.

    İşte​ ​ o ​ ​ günlerde​ ​ Sevinç​ ​ Yayoğlu​ ​ isimli​ ​ bir​ ​ iş​ ​ kadını​ ​ hayatıma​ ​ girdi.​ ​ Hayatıma​ ​ girdi​ ​ dediysem
    elbette​ ​ duygusal​ ​ bir​ ​ birliktelik​ ​ değildi.​ ​ Onunla​ ​ tanışana​ ​ kadar​ ​ dükkanım​ ​ bir​ ​ eskici
    dükkanından​ ​ farksızdı.​ ​ İnsanların​ ​ genelde​ ​ kullanmadıkları​ ​ için​ ​ sattıkları​ ​ veya​ ​ sadece
    meraklıları​ ​ tarafından​ ​ alıcı​ ​ bulan​ ​ ürünler​ ​ satıyordum.​ ​ Ama​ ​ onun​ ​ sayesinde​ ​ artık​ ​ pahalı​ ​ sanat
    eserleri​ ​ de​ ​ satmaya​ ​ başladım.​ ​ Neler​ ​ neler​ ​ getirmiyordu​ ​ ki​ ​ bana...​ ​ Dünyanın​ ​ dört​ ​ bir
    yanından​ ​ değerli​ ​ eşyalar,​ ​ hediyelik​ ​ eşyalar,​ ​ nadir​ ​ bulunan​ ​ eşyalar...​ ​ Bu​ ​ sayede​ ​ müşteri
    portföyüm​ ​ de​ ​ sıradan​ ​ halkın​ ​ ötesine​ ​ geçmeye​ ​ başladı.​ ​ Elbette​ ​ zaman​ ​ zaman​ ​ bu​ ​ kadın
    hakkında​ ​ düşüncelere​ ​ dalıyordum.

    “Neden​ ​ ben?”

    “Neden​ ​ beni​ ​ seçti?”

    “Bu​ ​ eşyaları​ ​ nereden​ ​ buluyor?”

    Yine​ ​ de​ ​ bir​ ​ türlü​ ​ bu​ ​ soruları​ ​ ona​ ​ sormaya​ ​ cesaret​ ​ edemiyordum.​ ​ Sanırım​ ​ alacağım
    yanıtlardan​ ​ korkuyordum.​ ​ Ayrıca​ ​ işlerim​ ​ iyi​ ​ gidiyordu.​ ​ Bu​ ​ sorulara​ ​ şimdilik​ ​ cevap​ ​ almasam​ ​ da
    olurdu.

    19​ ​ yaşımdayken​ ​ üniversite​ ​ okumaya​ ​ karar​ ​ verdim.​ ​ Artık​ ​ eleman​ ​ tutacak​ ​ kadar​ ​ gelirim​ ​ vardı.
    İşimle​ ​ ilgili​ ​ olduğundan​ ​ dolayı​ ​ sanat​ ​ tarihi​ ​ okumaya​ ​ karar​ ​ verdim.​ ​ Üniversiteye​ ​ başladıktan
    sonra​ ​ dükkana​ ​ sadece​ ​ derslerden​ ​ sonra​ ​ uğrardım​ ​ ve​ ​ genelde​ ​ yaptığım​ ​ iş​ ​ de​ ​ hesapları
    kontrol​ ​ etmek​ ​ oluyordu.​ ​ Elemanlarımı​ ​ da​ ​ Sevinç​ ​ hanımdan​ ​ aldığım​ ​ için​ ​ gözüm​ ​ arkadakalmıyordu​ ​ pek.​ ​ Aslında​ ​ bir​ ​ nevi​ ​ Sevinç​ ​ hanımın​ ​ antika​ ​ eserler​ ​ ofisi​ ​ müdürü​ ​ gibi​ ​ bir​ ​ şey
    olmuştum.​ ​ Ama​ ​ dediğim​ ​ gibi​ ​ işler​ ​ yolunda​ ​ gittiği​ ​ için​ ​ pek​ ​ de​ ​ sorun​ ​ etmiyordum​ ​ bu​ ​ tür​ ​ şeyleri.
    Gelirim,​ ​ diğer​ ​ öğrencilere​ ​ göre​ ​ hayli​ ​ hayli​ ​ fazla​ ​ olduğu​ ​ için​ ​ öğrencilik​ ​ yıllarımda​ ​ bol​ ​ bol
    seyahat​ ​ etme​ ​ imkanım​ ​ oldu.​ ​ Avrupa’yı,​ ​ Asya’yı,​ ​ Amerika’yı​ ​ karış​ ​ karış​ ​ gezmeye​ ​ çalıştım.
    Üstelik​ ​ tek​ ​ amacım​ ​ gezmek​ ​ de​ ​ değildi,​ ​ Türkiye’de​ ​ karla​ ​ satacağım​ ​ ürünler​ ​ de​ ​ almaya
    çalışıyordum​ ​ gezmeye​ ​ gittiğim​ ​ yerlerde.​ ​ Bu​ ​ sayede​ ​ epey​ ​ partner​ ​ edinme​ ​ imkanım​ ​ da​ ​ oldu.
    Zaman​ ​ zaman​ ​ “Elimizde​ ​ şöyle​ ​ bir​ ​ şey​ ​ var,​ ​ belki​ ​ almak​ ​ istersiniz​ ​ diye​ ​ ilk​ ​ olarak​ ​ sizi
    bilgilendirmek​ ​ istedik.”​ ​ tarzı​ ​ cevaplar​ ​ alıyordum.​ ​ Zaman​ ​ zaman​ ​ gümrük​ ​ problemleriyle
    karşılaşsam​ ​ da,​ ​ onlar​ ​ da​ ​ Sevinç​ ​ hanım​ ​ sayesinde​ ​ çözülüyordu.​ ​ Sanırım​ ​ her​ ​ güçlü​ ​ iş
    adamının​ ​ bir​ ​ şekilde​ ​ siyasilerle​ ​ bağı​ ​ oluyor.​ ​ Elbette​ ​ kendisinin​ ​ mafyatik​ ​ bağlantıları​ ​ olduğunu
    da​ ​ düşünmüyor​ ​ değildim.​ ​ Ama​ ​ huzurumu​ ​ bozmamak​ ​ adına​ ​ pek​ ​ meraklı​ ​ davranmıyordum.
    İlk​ ​ zamanlarda​ ​ gezilerimden​ ​ pek​ ​ kar​ ​ elde​ ​ edemiyordum.​ ​ Hatta​ ​ ilk​ ​ gezim​ ​ bir​ ​ felaketti.
    Nedense​ ​ çocukken​ ​ hep​ ​ Japonya’ya​ ​ gitmek​ ​ istemiştim.​ ​ Bu​ ​ nedenle​ ​ yurt​ ​ dışına​ ​ açılma​ ​ imkanı
    bulunca​ ​ ilk​ ​ olarak​ ​ oraya​ ​ seyahat​ ​ etmek​ ​ istedim.​ ​ Osaka’da​ ​ bir​ ​ çay​ ​ evinde​ ​ dinlenirken,​ ​ bir
    kedinin​ ​ çok​ ​ değerli​ ​ bir​ ​ porselen​ ​ tabaktan​ ​ mama​ ​ yediğini​ ​ gördüm.​ ​ “İhtiyar​ ​ çaycı​ ​ ya​ ​ deli​ ​ ya​ ​ da
    bu​ ​ porselenin​ ​ değerini​ ​ bilmiyor​ ​ herhalde.​ ​ En​ ​ az​ ​ 20000​ ​ dolara​ ​ satılır​ ​ bu​ ​ porselen”​ ​ dedim
    içimden.​ ​ İhtiyar​ ​ çaycı​ ​ masamın​ ​ yanından​ ​ geçerken​ ​ bileğini​ ​ kavradım​ ​ ve​ ​ “Kedi​ ​ ve​ ​ mama​ ​ kabı
    için​ ​ sadece​ ​ 2000​ ​ dolar​ ​ veririm.”​ ​ dedim.​ ​ İhtiyar​ ​ teklifi​ ​ kabul​ ​ etti.​ ​ Kediyi​ ​ ve​ ​ mama​ ​ kabını​ ​ bana
    getirdi​ ​ ama​ ​ ortada​ ​ bir​ ​ sorun​ ​ vardı.​ ​ Porselen​ ​ tabak​ ​ yerine​ ​ tahtadan​ ​ adi​ ​ bir​ ​ kap​ ​ getirmişti
    ihtiyar.​ ​ “Neden​ ​ porselen​ ​ tabağı​ ​ değil​ ​ de​ ​ bunu​ ​ verdin?”​ ​ diye​ ​ sorduğumda​ ​ “Kedinin​ ​ asıl​ ​ yemek
    tabağı​ ​ bu​ ​ tahta​ ​ tabak​ ​ ama​ ​ kendini​ ​ açıkgöz​ ​ zanneden​ ​ turistleri​ ​ avlamak​ ​ için​ ​ b ​ ​ porseleni
    kullanıyorum.​ ​ Sen​ ​ benden​ ​ ‘kedinin​ ​ tabağı”nı​ ​ istedin,​ ​ ‘kedinin​ ​ yemek​ ​ yediği​ ​ porselen​ ​ tabağı’
    istemedin.​ ​ Nereye​ ​ şikayet​ ​ edersen​ ​ et,​ ​ beni​ ​ haklı​ ​ bulacaklardır”​ ​ dedi.​ ​ “Peki​ ​ bugün​ ​ kaç​ ​ tane
    turist​ ​ avladın?”​ ​ diye​ ​ sordum.​ ​ “En​ ​ az​ ​ 10​ ​ kedi​ ​ satmışımdır”​ ​ dedi.

    Bu​ ​ durum​ ​ ciddi​ ​ anlamda​ ​ moralimi​ ​ bozdu.​ ​ 2000​ ​ dolara​ ​ sadece​ ​ bir​ ​ kedi​ ​ almıştım.​ ​ Kediyi
    Türkiye’ye​ ​ dönerken​ ​ almak​ ​ üzere​ ​ bir​ ​ kedi​ ​ oteline​ ​ yerleştirdim.​ ​ Moral​ ​ bozukluğumu​ ​ gidermek
    amacıyla​ ​ bir​ ​ bara​ ​ gitmek​ ​ istedim.​ ​ Bir​ ​ caz​ ​ bar​ ​ gözüme​ ​ kestirip​ ​ içeri​ ​ girdim.​ ​ İçeride​ ​ turistlerin
    sayısı,​ ​ Japonların​ ​ sayısından​ ​ daha​ ​ fazlaydı.​ ​ Çiftler​ ​ seyahatlerinin​ ​ yorgunluğunu​ ​ az​ ​ da​ ​ olsa
    atabilmeye​ ​ çalışıyor,​ ​ bekar​ ​ erkekler​ ​ otantik​ ​ bir​ ​ sevgili​ ​ edinme​ ​ peşinde,​ ​ sahnede​ ​ çalan​ ​ grup
    ise​ ​ “Umarım​ ​ müziğimizi​ ​ ciddiye​ ​ alıyorlardır”​ ​ diye​ ​ düşünmekte...​ ​ İnsanları​ ​ incelerken​ ​ iki​ ​ tane
    ela​ ​ gözün​ ​ beni​ ​ incelediğini​ ​ fark​ ​ ettim.​ ​ Gözlerin​ ​ sahibinin​ ​ davetkar​ ​ olduğunu​ ​ anlayınca​ ​ da
    masasına​ ​ yöneldim​ ​ ve​ ​ “Merhaba!​ ​ Oturabilir​ ​ miyim?”​ ​ dedim.​ ​ Türkçe​ ​ konuştuğumda​ ​ şaşırdı​ ​ ve
    “Türk​ ​ müsün?​ ​ Peki​ ​ benim​ ​ Türk​ ​ olduğumu​ ​ nasıl​ ​ anladın?”​ ​ diye​ ​ sordu.​ ​ Ona​ ​ ailemin​ ​ Tatar
    kökenli​ ​ olduğunu​ ​ ve​ ​ bu​ ​ nedenle​ ​ herkesin​ ​ beni​ ​ uzakdoğulu​ ​ zannettiğini​ ​ anlattım.​ ​ “Türk
    olduğunu​ ​ bilmiyordum,​ ​ sadece​ ​ şansımı​ ​ denemek​ ​ istedim”​ ​ dedim.​ ​ Güldü​ ​ ve​ ​ “Çok​ ​ şanslısın​ ​ o
    zaman”​ ​ dedi.

    O​ ​ gün​ ​ sabaha​ ​ kadar​ ​ dışarıda​ ​ dolaştık.​ ​ O ​ ​ da​ ​ benim​ ​ gibi​ ​ sanat​ ​ tarihi​ ​ okuduğu​ ​ için​ ​ konuşacak
    konu​ ​ bulmakta​ ​ pek​ ​ zorlanmadık.​ ​ Hayallerimizden,​ ​ gelecek​ ​ planlarımızdan​ ​ da​ ​ bahsettik.
    Daha​ ​ sonra​ ​ uzun​ ​ bir​ ​ sessizlik​ ​ oldu.​ ​ Bir​ ​ saat​ ​ hiç​ ​ konuşmadan​ ​ oturduk.​ ​ Birdenbire​ ​ dudaklarını
    dudaklarımda​ ​ hissettim​ ​ ama​ ​ pek​ ​ uzun​ ​ soluklu​ ​ bir​ ​ öpücük​ ​ olmadı​ ​ bu.​ ​ Dizlerimin​ ​ üstünde
    uykuya​ ​ daldı.​ ​ Ben​ ​ de​ ​ oturduğumuz​ ​ bankın​ ​ üzerinde​ ​ uyuyakalmıştım.​ ​ Sanırım​ ​ gün
    doğumundan​ ​ öğle​ ​ saatlerine​ ​ kadar​ ​ uyumuşuz.​ ​ O ​ ​ hala​ ​ uyurken​ ​ saçlarını​ ​ okşadım​ ​ veparmaklarımı​ ​ yüzünün​ ​ kıvrımlarında​ ​ gezdirdim.​ ​ Daha​ ​ önce​ ​ hoşlandığım​ ​ çok​ ​ kadın​ ​ olsa​ ​ da
    sanırım​ ​ ilk​ ​ defa​ ​ aşık​ ​ oluyordum.​ ​ Bu​ ​ düşünceler​ ​ aklımdan​ ​ geçerken​ ​ uyandı​ ​ ve​ ​ uyku
    mahmurluğuyla​ ​ “Neredeyiz​ ​ biz?​ ​ Saat​ ​ kaç?​ ​ Amma​ ​ uyumuşum...​ ​ Hadi​ ​ bize​ ​ gidelim.”​ ​ dedi.
    Ona​ ​ bugün​ ​ Japonya’daki​ ​ son​ ​ günüm​ ​ olduğunu​ ​ ve​ ​ akşam​ ​ kalkacak​ ​ olan​ ​ uçağım​ ​ için
    hazırlanmam​ ​ gerektiğini,​ ​ eğer​ ​ isterse​ ​ bana​ ​ yardım​ ​ etmek​ ​ için​ ​ gelebileceğini​ ​ söyledim.
    Dışarıda​ ​ öğle​ ​ yemeği​ ​ yedikten​ ​ sonra​ ​ otele​ ​ geçtik​ ​ ve​ ​ birlikte​ ​ eşyalarımı​ ​ düzenledik.​ ​ Otelden
    ayrıldık​ ​ ve​ ​ havaalanına​ ​ gitmek​ ​ için​ ​ taksiye​ ​ bindik.​ ​ Giderken​ ​ hiç​ ​ konuşmadı​ ​ ve​ ​ başını
    omzumdan​ ​ hiç​ ​ çekmedi.​ ​ Havaalanında​ ​ beklerken​ ​ “Seni​ ​ seviyorum”​ ​ dedim​ ​ “Bu​ ​ ilişki​ ​ burada
    bitmesin”.​ ​ Bana​ ​ sıkıca​ ​ sarıldı​ ​ ve​ ​ “Seni​ ​ hep​ ​ bekleyeceğim”​ ​ dedi.​ ​ İletişim​ ​ adreslerimizi
    birbirimize​ ​ verdik​ ​ ve​ ​ son​ ​ bir​ ​ sarılma​ ​ ve​ ​ öpücükten​ ​ sonra​ ​ yollarımıza​ ​ ayrıldık.
    Artık​ ​ 3 ​ ​ ayda​ ​ bir​ ​ Japonya’ya​ ​ gidiyordum.​ ​ İlişkimizin​ ​ üçüncü​ ​ yılında​ ​ evlenme​ ​ teklif​ ​ ettim​ ​ ve
    kabul​ ​ etti.​ ​ Ama​ ​ gelecek​ ​ planlarımızla​ ​ ilgili​ ​ ufak​ ​ bir​ ​ sıkıntı​ ​ vardı.​ ​ O,​ ​ staj​ ​ yaptığı​ ​ müzede
    çalışmak​ ​ istiyor;​ ​ ben​ ​ ise​ ​ Türkiye’deki​ ​ işimi​ ​ devam​ ​ ettirmek​ ​ istiyordum.​ ​ En​ ​ sonunda​ ​ mezun
    olunca​ ​ Türkiye’deki​ ​ işimi​ ​ tamamen​ ​ Sevinç​ ​ hanıma​ ​ devretmeye​ ​ karar​ ​ verdim.​ ​ Birikmiş
    paramla​ ​ da​ ​ Japonya’da​ ​ bir​ ​ iş​ ​ kuracaktım.​ ​ Durumu​ ​ Sevinç​ ​ hanıma​ ​ anlattım​ ​ ve​ ​ kabul​ ​ etti.
    “Seninle​ ​ çalışmak​ ​ güzeldi,​ ​ bir​ ​ daha​ ​ nasıl​ ​ bulacağım​ ​ ki​ ​ senin​ ​ gibi​ ​ birisini?”​ ​ diyerek​ ​ de
    üzüntüsünü​ ​ belirtti.​ ​ Mezun​ ​ olana​ ​ kadar​ ​ burada​ ​ kalacağımı​ ​ söyleyip​ ​ içini​ ​ ferahlattım.
    Mezun​ ​ olduktan​ ​ sonra​ ​ işleri​ ​ toparlamak​ ​ ve​ ​ Japonya’daki​ ​ yeni​ ​ hayatımı​ ​ finanse​ ​ etmek​ ​ için​ ​ bir
    süre​ ​ daha​ ​ Türkiye’de​ ​ kaldım.

    Bir​ ​ gün​ ​ Sevinç​ ​ hanım​ ​ beni​ ​ deposuna​ ​ çağırdı.​ ​ Asya​ ​ pazarında​ ​ satmak​ ​ istediği​ ​ bir​ ​ oda​ ​ dolusu
    antika​ ​ eşya​ ​ vardı.​ ​ “Bunları​ ​ sattıktan​ ​ sonra​ ​ geri​ ​ dönmek​ ​ zorunda​ ​ değilsin.​ ​ Ama​ ​ arada​ ​ sırada
    aramayı​ ​ unutma.​ ​ Bir​ ​ kalemde​ ​ silip​ ​ atma​ ​ hemen​ ​ eski​ ​ ortağını.”​ ​ dedi.​ ​ O ​ ​ gün​ ​ vedalaştıktan
    sonra​ ​ eşyaları​ ​ götürecek​ ​ olan​ ​ gemiye​ ​ bindim​ ​ ve​ ​ Japonya’ya​ ​ doğru​ ​ ilk​ ​ gemi​ ​ yolculuğuma
    başladım.

    Gemi,​ ​ Osaka​ ​ limanında​ ​ yüklerini​ ​ boşalttı.​ ​ Limanda​ ​ beni​ ​ nişanlım​ ​ ve​ ​ eşyaları​ ​ teslim​ ​ almaya
    gelen​ ​ aracı​ ​ kurum​ ​ vardı.​ ​ Bürokratik​ ​ işlemleri​ ​ ve​ ​ ödeme​ ​ işlemleri​ ​ halledildikten​ ​ sonra
    tamamen​ ​ özgür​ ​ kaldım​ ​ ve​ ​ nişanlımın​ ​ evine​ ​ doğru​ ​ yola​ ​ çıktım.​ ​ Eve​ ​ girer​ ​ girmez​ ​ yorgunluktan
    uyuyakaldım.​ ​ Bu​ ​ duruma​ ​ nişanlım​ ​ çok​ ​ üzülmüş,​ ​ çünkü​ ​ bana​ ​ yaptığı​ ​ yemekleri​ ​ yiyememişim.
    Bana​ ​ öyle​ ​ söyledi.​ ​ Çalan​ ​ telefon​ ​ beni​ ​ uyandırdı.​ ​ Arayan​ ​ Sevinç​ ​ hanımdı.​ ​ “Merhaba​ ​ Sevinç
    hanım,​ ​ nasılsınız?​ ​ Bir​ ​ sorun​ ​ yoktur​ ​ umarım?”​ ​ diye​ ​ cevapladım​ ​ telefonu.​ ​ “Ah​ ​ yok,​ ​ Giray​ ​ bey.
    Her​ ​ şey​ ​ yolunda.​ ​ Ama​ ​ eşyaların​ ​ arasına​ ​ benim​ ​ pelesenk​ ​ ağacından​ ​ yapılmış​ ​ bir​ ​ kutum
    vardı,​ ​ o ​ ​ da​ ​ karışmış.​ ​ Kutu​ ​ benim​ ​ için​ ​ önemli​ ​ değil​ ​ ama​ ​ içinde​ ​ benim​ ​ günlüğüm​ ​ vardı.​ ​ Manevi
    önemi​ ​ olan​ ​ bir​ ​ şey​ ​ sonuçta.​ ​ Acaba​ ​ rica​ ​ etsem,​ ​ günlüğümü​ ​ bulabilme​ ​ imkanınız​ ​ var​ ​ mı?”
    dedi.​ ​ “Merak​ ​ etmeyin​ ​ Sevinç​ ​ hanım​ ​ elimden​ ​ geleni​ ​ yapacağım.”​ ​ deyip​ ​ telefonu​ ​ kapattım.
    Nişanlım​ ​ bana​ ​ sarılıp​ ​ “Artık​ ​ sadece​ ​ benim​ ​ ol,​ ​ lütfen...”​ ​ dedi.​ ​ Sarılıp​ ​ uyuduk.​ ​ Ertesi​ ​ gün
    nişanlım​ ​ ve​ ​ arkadaşları​ ​ benim​ ​ için​ ​ bir​ ​ parti​ ​ düzenlediler.​ ​ Ancak​ ​ Sevinç​ ​ hanımın​ ​ telefon​ ​ ettiği
    günden​ ​ bir​ ​ hafta​ ​ sonra​ ​ kutu​ ​ ile​ ​ ilgilenme​ ​ imkanım​ ​ oldu.​ ​ Ama​ ​ ne​ ​ yazık​ ​ ki​ ​ eşyaların​ ​ hepsi
    satılmıştı​ ​ ve​ ​ kutu​ ​ da​ ​ ortalarda​ ​ yoktu.​ ​ Sevinç​ ​ hanıma​ ​ durumu​ ​ izah​ ​ ettim​ ​ ve​ ​ kutunun​ ​ izini
    sürmemi​ ​ isteyip​ ​ istemediğini​ ​ sordum.​ ​ O ​ ​ da​ ​ gerek​ ​ olmadığını​ ​ ama​ ​ düğün​ ​ günümde​ ​ benimle
    bir​ ​ şey​ ​ konuşmak​ ​ istediğini,​ ​ bu​ ​ konunun​ ​ da​ ​ günlükle​ ​ ilgili​ ​ olduğunu​ ​ söyledi.​ ​ Ben​ ​ de​ ​ bunun
    üzerine​ ​ olayı​ ​ unutmaya​ ​ ve​ ​ düğün​ ​ planlarıma​ ​ odaklanmaya​ ​ karar​ ​ verdim.​ ​ Nişanlımın​ ​ ısrarlarıüzerine​ ​ hem​ ​ Batı​ ​ tarzı​ ​ hem​ ​ de​ ​ Japon​ ​ tarzı​ ​ bir​ ​ düğün​ ​ yapmaya​ ​ karar​ ​ verdik.​ ​ Sevinç​ ​ hanımın
    gelişi​ ​ de​ ​ çeşitli​ ​ sebeplerden​ ​ ötürü​ ​ düğünümüzden​ ​ bir​ ​ hafta​ ​ sonraya​ ​ ertelendi.​ ​ Ama​ ​ biz​ ​ de
    balayı​ ​ hazırlıklarına​ ​ başladığımız​ ​ için​ ​ görüşmemiz​ ​ çok​ ​ daha​ ​ sonraki​ ​ bir​ ​ tarihe​ ​ ertelendi.
    Balayımızı​ ​ Okinawa’da​ ​ geçirmeye​ ​ karar​ ​ vermiştik.​ ​ Uçağa​ ​ bineceğimiz​ ​ gün​ ​ Sevinç​ ​ hanımdan
    bir​ ​ e-posta​ ​ geldi.

    “Sevgili​ ​ Giray,

    Senin​ ​ bir​ ​ aile​ ​ kurduğunu​ ​ görmek​ ​ beni​ ​ çok​ ​ mutlu​ ​ etti.​ ​ Umarım​ ​ bu​ ​ mutluluğu​ ​ bu​ ​ mail​ ​ ile​ ​ sabote
    etmiş​ ​ olmam.​ ​ Ama​ ​ madem​ ​ günlüğüm​ ​ kayboldu​ ​ ve​ ​ sırrımın​ ​ açığa​ ​ çıkma​ ​ tehlikesi​ ​ var;​ ​ ben​ ​ de,
    sen​ ​ başkalarından​ ​ öğrenmeden​ ​ önce​ ​ benden​ ​ öğren​ ​ diye​ ​ sana​ ​ yazmaya​ ​ karar​ ​ verdim.
    Her​ ​ ne​ ​ kadar​ ​ erkek​ ​ olarak​ ​ doğsam​ ​ da,​ ​ ben​ ​ kendimi​ ​ bir​ ​ kadın​ ​ gibi​ ​ görüyordum​ ​ ve​ ​ erkek
    bedenine​ ​ hapsedilmiş​ ​ gibiydim.​ ​ Toplum​ ​ beni​ ​ erkek​ ​ gibi​ ​ yaşamaya​ ​ zorladı.​ ​ Sanırım​ ​ yaptığım
    en​ ​ büyük​ ​ hata​ ​ evlenip​ ​ çocuk​ ​ yapmaktı.​ ​ Ama​ ​ bu​ ​ gerçekten​ ​ çok​ ​ zordu​ ​ benim​ ​ için.​ ​ Ne​ ​ zorluklar
    çektiğimi​ ​ bir​ ​ bilsen​ ​ hayatta...​ ​ Sen​ ​ beni​ ​ Sevinç​ ​ hanım​ ​ olarak​ ​ tanısan​ ​ da​ ​ aslında​ ​ ben​ ​ senin
    babandım.​ ​ Sana​ ​ destek​ ​ çıkabilmek​ ​ için​ ​ annenin​ ​ vefatını​ ​ bekledim.​ ​ Belki​ ​ yanlış​ ​ bir​ ​ davranıştı
    ama​ ​ annenin​ ​ karşısına​ ​ çıkacak​ ​ cesaretim​ ​ yoktu...

    Seni​ ​ ve​ ​ anneni​ ​ terk​ ​ ettikten​ ​ sonra​ ​ kendime​ ​ yeni​ ​ bir​ ​ hayat​ ​ kurdum​ ​ ve​ ​ cinsiyetimi​ ​ değiştirdim.
    Çok​ ​ çalıştım​ ​ kendimi​ ​ insanlara​ ​ kabul​ ​ ettirebilmek​ ​ için​ ​ ve​ ​ bu​ ​ sayede​ ​ d ​ ​ epey​ ​ zengin​ ​ oldum.
    Neyse​ ​ ki​ ​ geç​ ​ de​ ​ olsa​ ​ sana​ ​ destek​ ​ olabildim​ ​ hayatta​ ​ ve​ ​ evlenip​ ​ bir​ ​ aile​ ​ kurmuş​ ​ olman​ ​ beni
    gerçekten​ ​ mutlu​ ​ etti.​ ​ Seni​ ​ ve​ ​ eşini​ ​ rahatsız​ ​ etmek​ ​ istemiyorum.​ ​ Benden​ ​ bağımsız​ ​ bir​ ​ şekilde
    hayatınızı​ ​ yaşayın.​ ​ Çünkü​ ​ ben​ ​ hayatınızda​ ​ olursam​ ​ yaşanmış​ ​ trajedilerin​ ​ bir​ ​ hayalet​ ​ gibi​ ​ sizi
    takip​ ​ etmesinden​ ​ korkuyorum.​ ​ Umarım​ ​ mutlu​ ​ bir​ ​ aileniz​ ​ olur​ ​ ve​ ​ ölünceye​ ​ kadar​ ​ mutlu​ ​ bir​ ​ çift
    olursunuz.

    Her​ ​ şey​ ​ için​ ​ teşekkürker.”
    #74440 touma seguchi | 7 yıl önce
    0anket