evliliğimizin ilk ayları.. günlerden kış değil zemheri. hasta olmuşum fena halde, ateşim var. hafta sonu, bütün gün salondaki üçlü koltukta televizyonun karşısında yatmışım. eşimin de işleri yoğun, o da evde ama sürekli kucağında laptop çalışıyor. ben de tüm gün yatmış olmanın verdiği ağırlıkla birlikte kafamın üstünde bi kafa daha taşıyorum. ateşten mütevellit bir acaip huzursuzluk da bünyede zuhur etmiş. inleye inleye dönüp duruyorum koltukta. en son gece vakti dayanamadım, ağlamaya başladım. (koskoca kadın hastayım diye ağlar mı, piii)
sanırsam bu şekilde eşime bir mesaj göndermiş oldum. kaldırdı kafasını laptop'ından, "yatmaktan hasta oluyorsun, gel biraz ayaklan" dedi. bende tabi "kezban mode on"; "kolumu kıpırdatacak halim yok, kafam kazan gibi, ateşim düşmüyor" diye mızıldıyorum. kalktı, koluma girdi, gel dedi mutfağa gidelim. cezvede su kaynattı, attı içine ıhlamur, koydu bardağa, biraz da bal, accık da limon sıktı. sarılarak mutfak camına götürdü beni.
camın önünde ayakta duruyoruz. dışarıda kar yağıyor, sokak lambalarının altına yansıyan ışıktan farkediliyor, her yer bembeyaz. sarıldı bana, bak dedi, negzel dışarısı. elimde ıhlamur bardağı, durduk bi süre camın önünde. sonra tekrar geçtik salona, oturduk yanyana, açtık bi film...
yemin ediyorum iyileştim! kolumu kaldıramayan ben o bir bardak ıhlamuru içtim ve kendime geldim! vallaha bak! işte bunlar hep ıhlamur