Hep yabancı televizyonlardaki hayatta kalma programlarına özenmişimdir. Saçma sapan bir yerde ateş falan yakıp yapraklardan yaptığım tentemde uyumak istiyorum. Böğürtlen toplayıp tavşan avlamak istiyorum. Fakat çok büyük bir sıkıntı var ki böceklerden ölümüne korkuyorum. Böcek olmayan, yine de tehlikeli olan bir yer lazım bana. Ayı neyin de olmasa iyi olur. Bir de çok soğuk olmasın.
Gereğinden fazla genişlemiş üniversite kariyerimde ( uzatmalarla birlikte en az 11 12 yılı bulacak bittiğinde) ilk kez gerçekten başarılı olduğumu hissettiğim bir sınavım oldu. Kendime güvenim geldi. Lise sondan beri ilk kez kendimi zeki bir insan gibi hissettim. Çapraz bağları koptuktan sonra ilk golünü atan topçu gibiyim. 3 ay ömür biçildikten sonra iyileşen hasta gibi. Ailemi yıllar sonra ilk kez gururlu gördüm. Uzun bir depresyon döneminden sonra, lise mezunu olarak kalmak yerine, en zor olanı seçip başardığım için, yine çok uzun zaman sonra kendimle gurur duyabiliyorum. O kadar güzel bir duyguymuş ki...