hayatı çoğu zaman kolaylaştırırken, çoğu zaman da kısıtlayıp, soyutlaştıran teknoloji ürünü.
olmadığı zamanla kıyaslarsak, hayatı biraz daha kolay kılıp, vakitten bolca kazanmamızı sağladığı ortada. istediğimiz kişiye, neredeyse istediğimiz her an ulaşabiliyoruz. ulaşmak için çabalamıyor, bolca vakit kazanıyoruz böylece.
peki bu kazandığımız vakit ne kadar değerli, ya da nasıl değerlendiriyoruz? ya da aslında değerli olan, gerçekten ulaşmak istediğin kişiye çabalayıp, vakit harcayarak ulaşabilmek mi? ya da vakit öldürmek için elimize alıp, dakikalarca dalar gideriz bazen, bu ne kadar doğru?
vaktinizi boşa harcamayın, telefonla oynayacağınıza kitap okuyun tarzı entellektüel çıkışlar yapmayacağım.
fakat durum şu ki; insanlar artık özleyip, bazen de kırıldığı sevdiklerine ''neden hiç aramıyorsun?'' diye tavır koyuyor. yani insanlar arası ilişki seviyesinin ne kadar kötü olduğu ortada değil mi?
değer verdiğimiz biri, birkaç tuşa basıp bize ulaşınca kendimizi değerli hissetmeye başladık. ya da arayıp soran, hayırlı arkadaşlar, hayırlı evlatlar olduk.
bazen iki farklı şehirde yaşayan iki kardeşimi arayıp konuştuğumda, üzerime düşen görevi tamamlamış gibi hissediyorum. aramızdaki yakınlığı koruduğuma inanıyorum böylece. fakat en son ne zaman görüştük, ne kadar yakınız bilmiyorum bile.
telefonda saatlerce konuşup, sıkıntılar dinleyip, tavsiyeler veriyoruz. ve problem sahibi dostun yanında olmuş oluyoruz. fakat anlatırken nasıl baktığını, belki titrediğini göremiyoruz. sadece teoride bir problem duyuyor, kafamızda çözümler üretip karşı tarafa sunuyoruz.
geç mesaj yazana kırılır, telefona bakmayana sinirlenir, aramayana üzülür olduk. en kötüsü de, kullanmayanı yadırgar olduk.
gereksiz kapitalizm muhabbetlerine girmeyeceğim bile. çok fazla getirisi de vardır, kabul.
ama bir şeyleri gerçeklikten uzaklaştırıp, soyutladığı ortada.