henüz 9 yaşındayım, ve ateşle oynamayı çok seviyorum o sıralar. kolonyanın uçana kadar yanıp, sonra hemen söndüğünü fark edeli çok olmamıştı.
böyle klasik bir anadolu evi düşünün, üçlüde uzanan bir baba, meyve soyup bıçağın ucuna takıp babaya uzatan bir anne, televizyon falan vakit geçiriyorlar. sonra dedim dur lan ben şunlara bir şaka yapayım, çocuk aklı işte. salona girip, tekli koltuğun göt koyduğumuz kısmına bir miktar kolonya döktükten sonra, oğlum dur yapma falan uyarılarına kulak asmadan bir anda çaktım çakmağı.
sönmeyeceğine inandıkça yüzümün şekli değişti yavaştan. çıkan alevle sırt yasladığımız kısım tutuşmuştu. evde bir telaş, hemen söndürme çalışmaları falan.
ama nasıl bir ortam vardı anlatamam, evin içinde koltuk yanıyor, ben köşede bekliyorum sönecek diye. her şey bittiğinde bi beş saniye kadar oluşan sessizlik, yiyeceğim dayağı düşünmeme yetmişti. o günden sonra da babamın bana olan davranışları hep farklı olmuştur.