tekrar dönüp baktığımda; calvino'ya atalarımız üçlemesi (ağaca tüneyen baron, ikiye bölünen vikont, varolmayan şövalye ) ile başlamak lazım. sanırım kendisinin de değerler, işaretler, semboller arasındaki düşünsel gelişimi, romanlarının kronolojik sırasıyla örtüşüyor. okur da bu sıranın en azından başlangıcını görürse ustanın tarzına yumuşakça alışabilir ya da kasmadan, benim bilmeden yaptığım gibi kış gecesinden, görünmez kentler'den bodoslama dalıp keşfinin keyfini şaşkınlıkla karışık sürebilir. yazdığının özüne göre son derece kolay okunan, rahat bir yazar çünkü.