albümün görece zor koşullar altında yapıldığını söyleyebiliriz. uzun bir süreden sonra roger waters , mücadeleden vazgeçmiş ve kendi solo albümlerine odaklanmıştı. önceki albümde yokluğu baya bi göstermiştir kendini. richard wright ile mücadelesini de kaybetti: artık rick, grubun tam bir üyesi olabiliyordu. bu albümde yardırmıştır. waters, bu albüm için "sadece çöp... baştan sona kadar hiçbir şey ifade etmiyor" diyecektir.
gilmour, öncelikle momentary lapse turundan bir basçı (waters yok basçı lazım) ve 5 geri vokali albüm için ayarladı. sonra yasal sorunları giderdiler. gilmour-wright-mason üçlüsü ocak 1993'te astoria'da buluşup başladılar kayıtlara.
önceki albümdeki sözlerin zayıf olması da bob ezrin, anthony moore ve gilmour'un yeni evlendiği eşi polly samson ile aşılmaya çalışılmıştır. hatta polly özellikle high hopes 'te yardırmıştır. gilmour'un önceki karısından boşanmasından dolayı ortaya çıkan kokain bağımlılığından kurtulmasına yardım etmiştir.
albümün başarılı bir satış izlemesi ve konserlerin iyi gitmesi için nisan 1994 son tarihti. bu bakımdan grup biraz hızlı olmak zorunda kaldı. hatta ocak'ta albümün ismi bile yoktu, douglas adams'ın önerisiyle the division bell ismi kabul edilmiştir.
velhasılı, albüm 28 mart 1994'te yayınlanır. iyi satış rakamlarına rağmen baya bir eleştiri alır (waters yok). bence albümün asıl esprisi, rick'in yardırmasında saklıdır. the division bell'i the division bell yapan rick'tir. hatta wearing the inside out 'taki vokal performansı ona 1996'da yayınlanan solo albümü broken china 'yı yapması için cesaret verecektir.
bir de bırak the final cut 'u, the wall 'dan daha iyidir. roger waters'in sözleri yerine müzik daha baskındır. insana huzur verir, pink floyd'un zirve noktasıdır. çok ciddiyim.
