metalin alt türleri içinde en sert, en anlaşılmaz ve en hızlı olanlarından biridir. dinlediğiniz şarkının genellikle sözlerinden ve gitarların oldukça hızlı ritminden black metal olup olmadığını anlarsınız.
death metal ile sıklıkla karıştırılan bir türdür. dark tranquillity ile dimmu borgir'in farkı kağıt üzerinde net olmasa da, dinlerken kendini belli eder. dimmu'nun şarkılarında kullandığı gitar riff'leri daha sert ve daha hızlı, klavye ezgileri daha karanlık, sözler şeytanidir. dt'de ise gitar riff'leri daha melodik (bu durum kendilerinin melodik death metal üretmelerinden ötürüdür ama genel olarak death metal, black metale göre daha melodiktir), klavye ezgileri diğer enstrümanlarla daha uyumlu ve sözler daha çok depresif, içe dönüktür. death metalle black metalin farkını kısaca böyle özetleyebilirim.
dünya'da özellikle 1990'ların ikinci yarısında müthiş bir dinleyici kitlesine kavuşmuştu bu tür. norveç'in dünya'ya armağan ettiği burzum ve gorgoroth halen daha başı çekmekte. en azından yaşı yavaş yavaş kemale erenlerin dinlemekten bıkmayacakları iki grup bunlar. emperor, venom, satrycon, darkthrone, arckanum, borknagar, samael, rotting christ, enslaved black metal temsilcisi olarak ilk aklıma gelenler gruplar. bir çoğu büyük değişiklikler geçirmiş, uzun yıllardır müziğe devam eden gruplar. dimmu borgir iyi bir örnek olmayabilir güncel olarak çünkü adamlar "artık biz black metal değil, white metal yapıyoruz" deyip konserlere baştan aşağı beyaz kıyafetler içinde çıkmaya başladılar. kafayı kırdıklarını düşünüyorum.
bünyesine death metalin yeterli gelmediği insanların uğradığı ve takılı kaldığı türdür black metal. trash ve power kadar hızlı, progresif kadar ulvi, death kadar gaza getiren, doom kadar karanlıklar içine gömen bir müzik türüne kötü demem, diyemem. metalcore'cular black metal dinleyenlere "evde anneni babanı kesip öyle mi geldin yanımıza?" diye sorup dalga geçerlerdi zamanında. halâ öyle midir; bilmiyorum.