çocukluğun en güzel oyunlarından. yaz akşamları mahallenin kalabalık çetesi olarak toplanır saatlerce oynardık; ama ne oynama! en az iki ebe olurdu, saklanılabilecek bölgenin sınırları belirlenirdi, belirli bir yaşın altında olanlar sütten sayılır ebelikten muaf tutulurdu.
son oynadığımızda 1997 depremi vuku bulmuştu. herkes sokağa dökülmüş korku içinde bekliyordu. mahallenin büyük abileri ve ablaları tüm çocukları toplayıp bir araya getirmiş, büyüklemizin hissettiği korkudan uzak duralım diye saklambaç oynatmışlardı. gecenin üçünde, sadece belirli alanlara gidebildiğimiz sakin bir oyundu bizim için.
o gece bizim için sonlanan tek şeyin oyun olması herkesin rahat bir nefes almasını sağlamıştı sanırım.