bu başlık kişiye özel bir başlıktır
-
Kendime bile itiraf edemeyeceğim şeyler var. En zoru bu zaten. Kendine itiraf edebilmek. Dolayısıyla bile gereksiz oldu diye düşünmeden duramadı. Yerinden kalktı. O bile'ye rağmen duramazdı orda. Karşı sandalyeye geçti. Yaptığı işe orda devam edecekti. Manzara güzel ama güneş biraz fazla gözünü almıyor mu? Birazdan bir bulutun arkasına geçer, çıkmasına vakit kalmadan da batar böylece başka masaya geçmem gerekmez.
Mesaj geldi. Okumadı. Kulaklıklar ve müzik, belki ders çalışırım, proje yaparım. Bir yudum daha kahve. Soğuk. İyi geliyor soğuk.
Bakmakta olduğu şu noktaya, bir zamanlar çoktan daha çok sevdiği birisi, 20 dakika önce bir başka açıdan, karşıya geçmekte olduğu vapurun camından bakmıştı. Güneş onu da en az bu kadar rahatsız etmişti muhakkak. Bunu akşam fark edecekti. Profil fotoğraflarına bakacaktı çünkü insanların. Dünkü ve bugünkü fotoğrafların başka olduğunu görecekti. Adı bir zamanlar ile anılan o ile, Aynı günün aynı saatinde güneşin onu da en az bu yoğunlukta rahatsız ettiği, yakın ama ayri bir lokasyondan aynı boş noktaya bakmışlardı. Belki de haberim yokmuş gibi çek demiş sonra bu cümleye gülmüştü yanındakiyle. Kimdi acaba o?
Yapacak bir şeyler vardı ama yapacak güç yoktu. O yüzden birilerinin fotoğraflarını karıştırırdı.
Görecekti. Kendini. 20 dakika farkla baktıkları o noktada.
Ama şimdi, yine güneş geldi. buluttan güneş sıyrılıp ışık dalgalarını onun sarı noktasına fırlatıyordu. Kafasını cevirdi sola doğru, biraz da öne eğdi, telefona baktı, mesajlarına. Önemsiz hepsi. Cevap verdi birine. Güneşi, önüne düşen saçları engelliyordu. Asimetrik küt kesim saçlarını daha bir sevdi. Dışarda yine o noktada gözleri. İtiraf edemiyorum kendime, var bir şey. Aramızda.
itiraf etmek güç. Neyi itiraf edeceğini düşünmek bile, düşünce boyutunda dile getirmeye çalışmak bile. Ve bu bile'ler yüzündan kalkıp gitti, yapacak en iyi şeydir gitmek. Çekip çekip giderim ben, yoksa kırar incitirim, yapamam kalamam, giderim gitmek istemeyerek çekip çekip. Kaçağım.