ormanların, akarsuların, toprağın, havanın, suyun, denizin, dünyanın, güneşin, en kötüsü de hayvanların ve hatta evrenin kendisi için yaratılan bir nimet olduğu sanrısı. özellikle dinlerin insanlara itelediği bir sanrı bu. insan merkezci düşünenler hem insanı evrenin merkezinde bulma safsatasına inanır hem de böyle olmadığını keşfetse bile kendini yani insan olan kendisini her şeyden üstün görür. onun için bir şey insan değilse tamamdır, artık onun hiçbir hakkı yoktur. hisli olması, bilinç sahibi olması önemli değildir bile.
bu yüzden hayvanları rahatlıkla katledip, bunu ula orta konuşup sergileyebilirler. Hiçbir rahatsızlık duymadan hem de. yeter ki insan çıkarlarına bir zarar gelmesin, yeter ki insan daha iyi olabilsin. insan şeyleri yücelirken bir yanda yanıp yıkılan hayatların hiç mi hiçbir önemi yoktur!