insanlığın var olmayı hak etmediğini düşünüyorum. istisnalar var elbet. ama genel olarak baktığımda, binlerce yıllık insanlık tarihini irdelediğimde, o istisnaların ne denli az olduğuna şahit olmak içimi burkuyor, midemi bulandırıyor. muhtemelen tıp benim bu hissiyatıma da bir sendrom ismi vermiştir. çünkü böyle hisseden ilk kişi ben değilim, son da olacağımı sanmıyorum.
bir kere hayata gereğinden fazla önem ve değer veriliyor. kim demişti ve tam olarak nasıldı hatırlamıyorum ama hayat zaten doğduğumuz gün yakalandığımız ölümcül bir hastalık sadece. finale erişmek kimisi için günlerden ibaret, kimisi için bir asır.
her insanın kendince doğruları var. her insan korkularından kaçmak için bir şeylere sığınıyor. paganların valhalla'ya sığınması gibi... odin'in salonunda uyanmayı bekliyorlardı. şimdi masal gibi geliyor kulağa. yahut çizgi roman.