Sabah kalktık 6da. Kahvaltı yaptık ve mezarlığa gittik ailecek. Babaannemi ziyarete. Annem çiçekler ekti, onun istediği gibi erkenden eve gelmiş olduk. Hediyelerimizi verdik. Sarıldık, vakit geçirdik. Böyle geçti bu sene.
Bir rahatsızlığım var ama. Belki de geçmiş yıllarda instagram vs kullanmadığımdan bilemiyorum, insanın gözüne gözüne sokuldu herkes tarafından. Annem hayatta olduğu için nasıl şükretsem az fakat böyle olmamalı bence. Ben babaannem hayatta değil diye üzülürken annesini erken yaşta kaybetmiş bir arkadaşımın yazdığını okudum Twitter'da.
"Siz en güzel sabahlarınızı yaşarken ben papatyalarla konuşuyordum."
Bir mezara laf anlatmanın ne demek olduğunu çok iyi biliyorum ve bunu anne seviyesinde hayal bile edemiyorum, allah annemi korusun. Fakat tüm gün aklıma takıldı bu cümle. Birinin annesiyle fotoğrafın gördüğümde ben de kötü hissettim. Sonra instagramda aynı arkadaşımın beğendiği bir şeyi gördüm. "Asıl anneler günü kutlanması gereken annesiz büyüyen çocuklar ve babaları..." şeklinde bir yazıydı.
keşke annesini kaybetmiş insanları da düşünerek hareket etsek de bugün onlara daha fazla zehir olmasa, daha kolay tahammül edebilseler.
