hemen hemen tüm filmlerini izlediğim usta yönetmen.
imgesel anlatımlara dayalı filmler arasında, zihin dünyasıyla birlikte insanın duygusal dünyasını da alt üst edebilen bir yanı var. darren aronofsky, bir filmi kült haline getiren sarmalların her birini tek tek ve özenle bir araya getirip işleyebilen, her bir sarmala ayrı özen gösterip, hiç birini diğerinin önüne geçirmeden aktarabilen bir yeteneğe sahip.
pi'de yaşanan psikolojik ve "düşüncenin doğum sancıları" temalı buhranlar, requiem for a dream'de yaşanan yoksunluk ve aidiyet buhranları, the fountain'de yaşanan ruhsal ve fiziksel dünya bunalımları... bunlar gibi bir çok örnek verilebilir aslında darren aronofsky filmlerinin sarmallarına.
elbette bu sarmalların arasında yer alan müzik ve görsel uyum -genellikle- hatsafhadadır. bunun en güzel örneğini ise "the fountain" ile göstermiştir.
filmlerde kullandığı renk paletleri ve müziklerin tonlarındaki uyum, günümüzde az rastlandığına inandığım bir ahengi oluşturmakta. ayrıca senaryolarındaki/filmlerindeki mitolojik-dinsel-kökensel atıfların detayları ve işleniş açıları beni hep etkilemiştir.
tüm bu sarmallar bir araya geldiğinde, darren aronofsky, kendine ait bir "kült" oluşturmayı başarmış nadide yönetmenlerden biri olup çıkmakta karşımıza.