bu başlık kişiye özel bir başlıktır
-
acıdan bilincimi kaybettiğim günden bu yana iki hafta geçti. iki haftadır sürekli hastanelerdeydim. bir yandan acıdan kıvranırken diğer yandan bir dolu aksilik ve sinir bozucu şey yaşadım.
-bayılıp acile kaldırıldığımdan beri morfin ve afyon türevi diğer yeşil reçetil ağrı kesiciler de dahil pek çok güçlü ilaç verildi ama bu acılarımı azaltmadı. üç gün üst üste uyuyamadım. daha sonra da bir kaç saat sadece. uykusuzluk ağrıyla beraber psikolojimi alt üst etti.
-iki haftadır sürekli hastanelerdeyim. ilk emarımda teknik bir hata olduğu için bir kaç gün sonra tekrarlandı. sırt üstü uzanmak ağrılarımı dayanılmaz ölçüde arttırdığından bu sırada çok zorlandım.
-ikinci mr sonucu çıkınca bu sefer de tomografi istendi onun için de bir kaç gün sıra bekledim. (hepsinin aynı anda istenseydi belki herşey çabuklaşırdı.)
-şehir hastanesinde o halde her gittiğimde en az beş altı kilometre yürüdüm. koca hastane, o oraya gönderiyor öbürü oraya. mr ve tomografi cdleri için iki defa yanlış yere yönlendirdiler.
-şehir hastanesinde kimden randevu aldığınızın bir önemi yok genelde asistanlar bakıyor. hoca en son emar sonuçlarında son aşamada seni görüyor. asistanlar bilgisiz ve çok fazla hasta olduğu için ilgilenemiyorlar.
-asistanlar rapor yazamayacağını söylediler, hocaları yetki vermemiş rapor için. acıdan bayılmışım iki defa acile kaldırılmışım, kolum felç gibi boynumda dayanılmaz ağrılar ve ben o halde işe gidip izin yazdım.
-acile kaldırıldığım günden beri ısrarla kortizon verilmesini talep ettim. zerre kadar tıp bilgim yok ama fıtığın inflamasyona onun da sinir basısına neden olduğunu biliyordum. madem bunca ağır ilaç veriyorsunuz bir de kortizonu deneyin diye çok ısrar ettim kimseye dinletemedim. iki hafta sonra emar ve tomografi sonuçları çıkıp bilmem kaçıncı defa doktora çıkınca doktor şu aşamada ameliyat düşünmüyorum kortizon yazıyorum o inflamasyonu dağıtacak sinire baskı kalkacak ve rahatlayacaksın rahatlamazsan o zaman ameliyat diyor. kortizon gerçekten de ilk dozunda beni kendime getiriyor. bunca tetkik, koşturmaca, algoloji, fizik tedavi ve beyin cerrahları arasında koca hastanede iki hafta mekik dokuduktan sonra benim en başta istediğim kortizonu yazıyorlar ve inflamasyon dağılır dağılmaz rahatlıyorum. bir kortizon sorunu çözüyorsa iki hafta süren bu işkencenin nedeni neydi?
***
bu süreçte en fazla canımı sıkan da hastane sıralarında insanların araya kaynamasıydı. birşey soracağız diye giriyorlar on beş dakika çıkmıyorlar. abarttığımı düşünebilirsiniz ama önümde her seferinde on beş kişi varsa bir beş on kişi de araya kaynadığı için bekliyordum. sırası gelmeden her girene bağırdım. en sonunda kavga çıkaracak aşamaya geldim. şu halimle hastane koridorlarında kavga edecektim.
bu bencil, izansız gürühun utanması yok. ben ben ben. benim sorunum çözülsün, diğerleri beklesin umrumda değil. orada trafik kazası geçirmiş boynunda kırık olan kadın bekliyor, acıdan kıvranan ben bekliyorum, beyin kanaması geçirmiş yaşlı amca bekliyor ama hiç bir acil durumu olmayan sapa sağlam insanlar sıralarını beklemeden araya kaynıyorlar.
doktorlar nasıl sırası gelmeyenleri kabul edebiliyor gerçekten hala çözebilmiş değilim. içeride ne söylüyor da bu uyanıklar kendilerini sıraları gelmeden muayne ettiriyor bunu çok merak ediyorum.
hele bir adam vardı, adam en az beş kere girdi. her girdiğinde de on dakika içeride kalıyor. her girişinde laf ediyorum gülüyor.
bazen başka hastanın adı yanınca kapının dibinde beklediklerinden erken davranıp giriyorlar öbür hasta şaşırıp kalıyor bazen de iyice peravsızlaşıp hasta içerideyken giriyorlar.
bir de bunların kibarca birşey sorabilir miyiz diye sorup girenleri var. sanki rica edince fırsatçılığı daha affedilir oliuyor. onlara da hayır soramazsınız diyorum. sanırım hiç bir şey bencillik ve kurnazlık kadar sinirimi bozmuyor.