çocukken ilk şubeleri mahalleye açıldığında bizde yarattığı hava inanılmazdı. restoranda girdiğimdeki o ilk kokusunu hala hatırlıyorum. (koku nasıl hatırlanırsa artık)
paramız kesinlikle yetmezdi. amerikan dizilerindeki "akşam yemek yok piza söyleyelim" muhabbetini anlayamazdım.
"yiyebildiğin kadar" kampanyası başladığında bir de çocuk indirimi vardı, bayramlarda harçlıkları topladığımız gibi koşardık.
aynı zamanda, apartmandaki 90'lar amerikanlaşmasının nişanesi gibiydi. karşı komşunun kendini o kültüre adamış ablası, arkadaşlarını eve toplayıp pizza hut söylediğinde piza kutusunu kapının önüne çöpten ayrı bırakırdı ki millet geçerken görsün, "burada pizza hut yemişler" desin.
sonra bütün dünyada tadı kaçtı, sıradanlaştı, ucuzladı. şimdi reddit'deki nostalji sublarına girseniz her ay biri "eskinin pizza hut'ı" diye post atıyor.
türkiye ayağının batmasına üzülmedim, zaten eski pizza hut değil, olsa da ben bayramlıklarını pizza hut hayaliyle toplayan çocuk değilim.