bu başlık kişiye özel bir başlıktır
-
çok ağır bir depresyona girmiştim. Bu sefer kendi başıma çıkamadım. İlaçlar da hiç bir işe yaramadigindan doktorum ekt dedi. (Ekt ile genel anestezi altında beynine elektrik akımı verilen hasta epileptik nöbet geçirir, bu tekrarlayan nöbetler de beyinde bozulan kimyasal dengeyi yeniden sağlar. )
3 haftadır hastanede yatıyor- gün aşırı ekt alıyordum. Beynime elektrik yemek daha ilk bir kaç seanstan baslayarak beni kendime getirdi. en son çocukluğumda bu kadar iyi hissediyordum sanırım. (Bu iyilik halini ne kadar koruyacağımın üzerinde kocaman bir soru işareti duruyor. Bir de neden ekt gibi etkili bir seçenek varken uzun yıllar boyunca yokmuş gibi yapıldı anlamıyorum. )
hastanede yattigim üç hafta dolu dolu geçti. hiç olmadığım kadar dışarıya kendimi kapattığım bir donemde gelmiştim bu hastaneye. ama burada bir kaç insan tanıyınca güçlü arkadaşlıklar kurdum.buradaki En yakın arkadaşlarımın tamamı da depresyonla mücadele ediyordu. Hepsi benim gibi ekt alıyordu. Yani kader ortaklığımız da vardı. Ayrıca hepsi çok hassas, ahlak duyguları güçlü, karakteri sağlam insanlardı. şizofreni ya da diğer psikoz turevleriyle mücadele eden hastalar da vardı. Ama onlar daha çok kendi dünyalarında yaşıyordu.
aslında bir akıl hastanesi dünya üzerinde görüp görebileceğiniz en renkli yer. trajedi ve komedi arasındaki sınırlar giderek belirsizlesiyor, gündelik olarak öyle şeyler oluyor ki belirli bir duruma gülmek mi üzülmek mi gerekiyor bilmiyorsunuz. Genelde size komik gelen bir durumun arkasında bir trajedi olabiliyor. dikkatli olmak, kimseyi incitmemek gerekiyor.
neyse, kedilerimi çok özlediğim için daha fazla evden ayrı kalamadım. doktor 12 seansa tamamlamak istese de ben yeterli olduğunu düşünüp eve döndüm.
bu macera hiç bir birşeye yaramasa da kimlerin beni önemsediğini gösterdi. Hergun mesaj beklediğim insanlar ancak ben hastaneden çıkınca arayıp sorarken, hiç beklemedigim insanlar haftada bir ziyaretime geldi.