bu başlık kişiye özel bir başlıktır
-
bugün işyerinde oğlu ölümden dönen bir kadınla konuştum. bu seferlik büyük tehlikeyi atlatsa da oğlunun durumunun ciddiyetini koruduğunu, her an onu kaybetme ihtimaline karşı kendini hazırladığını ağlayarak anlattı. bu kadın yüzlerce çalışanı olan ve benim onlarcasını tanıdığım bir işyerinde belki de en iyi insan.
tanıdıklarım arasında bu konuda yalnız da değil. Etrafımda ne kadar iyi insan varsa hepsi az ya da çok önemli sayılabilecek bir sorunla boğuşuyor. tabi ki kötüler hep mutlu iyiler hep mutsuz değil, çok iyi insanların da mutlu olabildiğini gördüm. ama 35 yaşıma kadar çevremde gördüklerim bende iyilerin aleyhine bir dengesizlik olduğunu düşündürüyor.
belki kötüler kendi çıkarlarını daha iyi koruyor, başkalarını daha az umursuyor oldukları için aynı insanlık durumlarına maruz kalsalar da hiç değilse psikolojik açıdan daha az etkileniyorlar.
belki de iyi insanların acı çekmemesi yönündeki saçma kanaatimiz yüzünden iyilerin acı çektiğini görünce sinirlerimiz bozuluyor, kötülerin aci çekmesine ise zaten duyarsız olduğumuz için haberimiz bile olmuyor ya da kısa surede unutuyoruz. belki de gözümüze çarpan bu uyumsuzluk evrenin adil bir yer olması gerektiğine ilişkin hoş ama aptal inancımızdan kaynaklanıyor.