kendini anlatamayan bir terim bu. sanıyorum ki aramızda hayvan sevmeyen yoktur. kimi evde, kimi sokakta, kimi kafeste, kimi ızgarada ama netice itibariyle herkesin bir şekilde sevdiği bir hayvan var. hatta insan da hayvanlar alemine ait bir canlı olduğu için insanseverlik bile bir çeşit hayvanseverlik.
ben kendimi hayvansever olarak tanımlamam. özel bir sevgim yok hayvanlara karşı. ama yaşam hakkına saygı duyarım. bulaşık makinesinin altında yaşayan iki karafatmayla aynı evi paylaştık uzun süre. havalar serinlemeye başlayınca evlere sığınan sülümancıklara hayatımda ilişmedim. pazardan aldığım salatanın içinden çıkan sümüklüböceği çöpe atmadım, teraryum yapıp eceliyle ölene kadar üç yıl besledim. brokolilerin arasından çıkan yeşil tırtılı yapraklarla besleyip kozalaşınca korumaya aldım. çıkan kelebeği pencereden saldım. 17 yıl birlikte yaşadığımız kediyi saymıyorum bile. yine de bütün bunları hayvanseverlik olarak tanımlayamıyorum. içinde hayat olan bir şeyin durduk yere canını almayı doğru bulmuyorum. kayıtsız kalarak ölümlerine sebep olmak da yanlış geliyor.
öte yandan et yerim. dünyadaki hayatın tamamına yakını başka canlıların ölümlerinden besleniyor. bitkiler bile çürüyerek toprağa karışmış organizmalardan artanlarla gelişiyor. hayvanlar aleminin bir parçası olarak besin zincirindeki yerimi değiştirme ihtiyacı duymuyorum. yine hayvanlar aleminin bir parçası olarak, tıpkı doğada olduğu gibi yemeyeceğim şeylerin hayat hakkını ellerinden almıyorum. buna hayvanseverlik gibi bir anlam yüklemek de gereksiz. doğa böyle işliyor çünkü.